جوانه می زنم به روی زخم بر تنم

ساناز فاتح 

در سال1305 رد پای ریشه دواندن ترد و جان‌سخت زنان در هنر دیدنی است.حالا جامعه باربد تاسیس شده و دختران علاقه‌مند را هم برای حضور در صحنه‌های تئاتر و موسیقی آموزش می‌دهد. یک نهاد هنری و آموزشی مستقل که هر چند خصوصی بود اما سوداگر نبود و وجهه هنری خود را به کسب سود واگذار نکرد و به سودای مصالحه با بازار، دست از گسیختن بندهای کهنه برنداشت.
آن سوی قصه، عده‌ای از زنان رادیکال و چپ‌گرای «جمعیت نسوان وطن‌خواه»، «سازمان بیداری زنان»را شکل داده‌اند تا بی‌پرواتر برای به‌دست آوردن حقوق خود مبارزه کنند. سازمان امسال بنا دارد برای 8مارس مراسمی برگزار کند و همدوش فمینیست‌های دیگر کشورها، خواستار اعاده حقوق زنان شود. همچنان تئاتر هنر پیشگام و اعتراضی زمانه است و در این نخستین مراسم 8مارس تهران، نمایشی به نام «دختر قربانی»اجرا می‌شود تا این 8مارس با مراسمی که 4سال پیش از آن در رشت برگزار شده بود، تفاوتی آشکار در فرم داشته باشد؛ تفاوتی که سال‌ها بعد می‌تواند در ذهن زنان دیگری، کتیبه این باشد که اگر چه بسیاری از مطالبات 1305 باقیست، هنر حکایت دیگری است.