به چه ماند جهان مگر به سراب؟

ساناز فاتح 

در یافتن نقطه‌ای برای درنگ در سال1304 به مشکل خوردم، انگار تاب و تب تغییر سلطنت رد پای هر اتفاقی جز خود را از تاریخ کمرنگ کرده باشد. منازعات بر سر جمهوری‌خواهی به پایان رسیده‌اند و دیگر خبری از مرغ سحر و مارش جمهوری نیست تا با صدای قمر در گوش آزادی‌خواهان طنین تغییر باشد. حالا زمانه برگرداندن قرعه فال از جای دیگری است. رضاخان حالا دارد رضاشاه می‌شود و زنان تجددخواه، به تنگ آمده از رخوت و سستی قاجار در اصلاح امور، به تغییرات پیش رو امید بسته‌اند؛ به آنچه در قالب دولتی متمرکز و نوگرا در حال شکل‌گیری است.
مانده تا حلقه تنگ محدودیت‌ فعالیت‌های سیاسی بر گرده زنان سنگینی کند، تشکل‌های مستقل محدود شوند و همه‌‌چیز در هیأتی دولتی رنگ‌وبویی دیگر بگیرد؛ رنگ و بویی که بی‌تردید مطلوب همه فمنیست‌های پرشور و آزادی‌خواه برخاسته از مشروطه نخواهد بود.
خارج از روایت‌های مکتوب و مضبوط تاریخ، زنان در شهرها دارند باسواد می‌شوند، دسترسی به بهداشت و درمان به مدد بیمارستان‌های نوظهور و فارغ‌التحصیلان مدرسه مامایی رو به بهبود است و شمار زنانی که خود را صاحب حقوق می‌دانند رو به تزاید.