تهران در رقابت شهر دوستدار کودک
وقت مسابقه است! شهر تهران از سوی «یونیسف» (صندوق کودکان سازمان ملل متحد)، نامزد دریافت نشان «شهر دوستدار کودک» شده و با 11 شهر دیگر برای دریافت این نشان رقابت میکند.
«مجتبی دانشور»، مدیرکل آموزشهای شهروندی شهرداری تهران در گفتوگو با خبرنگار هفتهنامهی دوچرخه میگوید: «پروسهی شهر دوستدار کودک، از سال 1388 در شهرداری تهران تصویب شده و بر این اساس، شهرداری ما را ملزم کرده که شرایط لازم را برای شهر دوستدار کودک فراهم کنیم. در 11 سال گذشته، بخشی از کارها انجام شده که تأسیس خانههای کودک و اجرای برنامههای فرهنگی بخشی از آنهاست.»
به گفتهی او، تهران باید فاکتورهایی داشته باشد که یکی از این فاکتورها، بحث مصوبهی شهرداری تهران در سال 1388 است که باید اجرا شود. فاکتور دیگر زیرساختهاست و همچنین لازم است شاخصهایی را هم برای شهر دوستدار کودک داشته باشیم.»
شاخصهای شهر
دانشور دربارهی این شاخصها میگوید: «این شاخصها شامل فضای سبز، حوزههای اقدامات و خدمات فرهنگی، سلامت و ایمنی هم در حوزهی سلامت جسمی و هم در حوزهی مسائلی مانند آتشنشانی و حملونقل و بحث آسیبهای اجتماعی میشوند.»
منطقه بهجای شهر
میپرسیم چهطور میتوان این شاخصها را اجرا کرد؟ و او میگوید: «اجرای این شاخصها برای کل مناطق کلانشهری مثل تهران، سخت است. بنابراین آمدیم «منطقهمحور» عمل کردیم. پس از بررسی، پنج منطقه را انتخاب و شاخصها را تدوین کردیم. آن شاخصها و پیشینهی فعلی باعث شد که نامزد شهر دوستدار کودک شویم.
آن پنج منطقه شامل منطقههای 2، 7، 8، 18 و 22 تهران هستند و چون منطقههای انتخابی ما در شمال، شرق، غرب و جنوب تهران پراکندگی دارند، میتوانیم در طولانیمدت این شاخصها را به بقیهی مناطق تعمیم دهیم.»
روز انتخاب
درخصوص زمان انتخاب نهایی شهر دوستدار کودک دانشور میگوید: «توافقی سهجانبه بین شهرداری تهران، یونیسف و وزارت کشور براساس شاخصهای ما بسته میشود تا در یک مدت زمان مشخص اجرا شود که معمولاً دوساله است. آنموقع نشان شهر دوستدار کودک داده میشود.»
به گفتهی مجتبی دانشور، 85 شهر ایران در یونیسف پرونده تشکیل داده بودند که از بین آنها شهرهای اهواز، بندرعباس، تبریز، تهران، رشت، سمنان، شیراز، کرمان، گرگان، مشهد، همدان و یزد، بهعنوان نامزدهای نهایی شهر دوستدار کودک انتخاب شدند.
خوب است بدانید شهر دوستدار کودک، شهری است که نیازهای کودکان زیر 18سال را مورد توجه قرار داده باشد؛ بهطوری که کودکان مانند سایر شهروندان، منطبق با نیازهایشان بتوانند زندگی کنند و زمینهی رشد جسمی، روانی، اجتماعی و معنوی مانند امنیت نشاط و سلامت برای آنها فراهم باشد.