اقتصاد عشایر؛ متکی بر دامداری سنتی

مرد و زنی از عشایر خونگرم ایران زمین در حال دوشیدن شیر امیدوارند که بتوانند با تکیه بر دامداری سنتی روزهای خوبی را برای فرزندان‌شان فراهم کنند. تکیه عشایر همیشه در حال کوچ بین ییلاق و قشلاق بیشتر بر رونق دامداری است و گاه تا 500کیلومتر هم ممکن است جابه‌جا شوند تا خوراک طبیعی برای دام خود پیدا کنند. اقتصاد عشایر کوچنده بیشتر مبتنی بر دامداری است و به‌دلیل نیاز به مراتع طبیعی برای چرای دام با تغییر فصل از نقطه‌ای به نقطه دیگر کوچ می‌کنند و فصل سرد را در قشلاق و فصل گرم را در ییلاق به‌سرمی‌برند که فاصله آنها ممکن است از چند کیلومتر تا بیش از ۵۰۰ کیلومتر باشد. هر چه خشکسالی بیشتر و مراتع خشک‌تر شوند، زندگی برای عشایر سخت‌تر می‌شود و نتیجه آن مهاجرت مردان عشایری به شهرها برای پیدا کردن کار روزمزد است. بسیاری از عشایر ازنظر حداقل‌های خدمات عمومی روستاها و شهرها ازجمله خدمات پزشکی و بهداشتی و دسترسی به آب و برق در تنگنا هستند. با این همه عشایر با قناعت و تلاش خود مصمم هستند تا روزی حلال به‌دست آورند، آنها را دریابیم چرا که در عصر کرونا آنها هم در خطر هستند.