یادداشت
جامعه کارمندسالار کارآفرین تولید نمی‌کند
ایمان مهدی‌زاده _ پژوهشگر توسعه پایدار
سبک زندگی در هر خانواده به شکل خاصی تعریف شده و آینده فرزندانش نتیجه روش‌های نگرشی و زیستی است. در درس‌ها و سخنرانی‌های انگیزشی و موفقیت این عبارت زیاد شنیده می‌شود که اگر زندگی کسی متفاوت است و حیرت تو را برانگیخته به‌خاطر این است که در نسل او یکی یک کار متفاوت و پرزحمت انجام داده که در نسل تو این اتفاق نیفتاده است. پس تو بیا و این تفاوت را رقم بزن!
این روزها و سال‌های اخیر میزان حضور جوانان در این قبیل سمینارها افزایش چشمگیری داشته و معدود افراد باهوشی با اعتماد به‌نفس خاصی این سمینار یا وبینارها را راه‌اندازی کرده و بابت جملات و حال و هوایی که ایجاد می‌کنند درآمد قابل توجهی برای خود بهدست می‌آورند و خود را کارآفرین می‌نامند. البته آنها برای خود شغلی دست و پا کرده‌اند اما نیاز اشتغال جامعه به قوت خود باقی‌است. یکی از دلایل برجابودن این نیاز وضعیت کلی جوامع محسوب می‌شود.
ما در یک جامعه کارمندسالار زندگی می‌کنیم و اغلب مردم و خانواده‌ها برداشتشان از شغل، استخدام در شرکت یا مجموعه‌ای است که بعد از آن با حضور چند ساعته روزانه دارای درآمد ثابت شوند و آن را امنیت شغلی بنامند. این یک امر طبیعی است که در کشورهایی مثل ایران افراد دنبال کارمندی باشند و راه رشد و زندگی آسوده را در آن جست‌وجو کنند. کارمندی و داشتن فیش حقوقی نخستین مزیتی است که اعتبار وجهه اجتماعی دارد.
سپس اشخاصی که در اداره‌ای مشغول کارند قابلیت ارتقای درجه تا مدیریت کل، وزارت، وکالت مجلس و حتی ریاست‌جمهوری را دارند اما کارآفرینان که تعدادشان بسیار اندک است و از آغاز جوانی با قوانین و ادارات دست و پنجه نرم می‌کنند در نهایت می‌توانند بنگاه خود را راه انداخته و آن را توسعه دهند. این عده چندان قابلیت رشد اجتماعی و سیاسی ندارند و همواره بنا به شرایطی که جامعه کارمندی تعیین می‌کند قابلیت توسعه یا ایستایی شغلشان را دارند.
متأسفانه هیچ‌یک از تصمیم‌گیران و قانون‌نویسان کارآفرین نیستند که طی زندگی با فراز و نشیب‌های اشتغال‌زایی آشنا شده و به‌اصطلاح در این مسیر استخوان خرد کرده باشند. همه کارمندانی هستند که هرگز دغدغه تولید پول و پرداخت حقوق نداشته‌اند و این فقدان در همه عرصه‌ها موجود و محسوس است.
برنامه‌ریزان و تصمیم‌سازان جامعه ما با مسائل و مصایب کارآفرینی آشنایی ندارند و به‌تبع آن نمی‌توانند برنامه‌ای متفاوت پیاده کنند تا چرخ‌های جامعه به‌سوی کارآفرینی پیش برود.
