نکته بازی

همه‌اش هم که ضرر نبوده
واقعیت آن است که استقلال حتی تا چند ساعت قبل از بازی با فولاد هم دوست نداشت در این رقابت حاضر شود؛ گواهش هم مصاحبه سرپرست این تیم. سعید رمضانی عصر روز بازی گفته بود: «فوتبال ایران با اروپا قابل مقایسه نیست. آنجا بازی‌ها سودآور است که برگزار می‌شود، اما در ایران فوتبال چیزی جز ضرر ندارد.» این استدلال را در 4‌ماه گذشته زیاد شنیدیم و راستش هرگز نفهمیدیم اگر تنها نتیجه فوتبال در ایران ضرر بوده، چرا دوستان سال‌هاست به آن چسبیده‌اند و ولش نمی‌کنند. خب مگر قبل از کرونا فوتبال ایران سودآور بوده؟ یکی مثل سعید رمضانی را بدون فوتبال چند نفر در ایران می‌شناختند؟ این دوست عزیز که حتی ازدواجش هم فوتبالی بوده و به لطف همان ازدواج الان بدون یک روز سابقه بازی در استقلال سرپرست تیم شده است. پس همه‌اش هم ضرر نبوده انصافا!

متزلزل‌ترین قانون تاریخ 
به‌نظر می‌رسد الزام به حضور سرمربیان در نشست‌های خبری قبل و بعد از بازی، سست‌ترین قانون تاریخ فوتبال ایران است. یعنی آقای سرمربی فقط زمانی که خودش «حال» کند در این نشست‌ها حاضر می‌شود و هیچ تنبیه بازدارنده متناسبی هم در این مورد وجود ندارد. حتی قبل از کرونا هم سرمربیان لیگ برتری افتخار نمی‌دادند در نشست‌ها حاضر شوند و گاهی هم دستیار اول و دوم یا آنالیزورشان را برای مصاحبه با خبرنگاران می‌فرستادند. طبیعتا الان که شاهد همه‌گیری بیماری هستیم، بهانه هم برای عدم‌حضور در نشست‌های به‌ اصطلاح آنلاین فراهم‌تر است. به همین سادگی فرهاد مجیدی و جواد نکونام قبل و بعد از بازی فولاد و استقلال مصاحبه نکردند. مجیدی که به‌خاطر اخراجش بعد از مسابقه حق مصاحبه نداشت، حتی دستیارانش را هم به سالن نفرستاد. سازمان لیگ کلاهش را بگذارد بالاتر!

دیدی بدون پاتوسی بردی؟
در دوران تعطیلی لیگ کلی اظهار نظر غیرمنطقی داشتیم که یکی از بدترین آنها را جواد نکونام انجام داد. از قول سرمربی فولاد نقل کرده بودند که: «اگر پاتوسی به موقع نتواند به ایران برگردد، بدون او با استقلال بازی نخواهیم کرد.» این جمله نکونام سر و صدای زیادی به‌پا کرد و خیلی‌ها به انتقاد از او پرداختند. سرمربی فولاد هم در مواجهه با نقدها، عقب‌نشینی کرد و حرفش را پس گرفت. اتفاقا پاتوسی به بازی با استقلال نرسید و هنوز هم خبری از او نیست، اما فولاد بدون این بازیکن توانست نبرد بسیار مهم با استقلال را به سود خودش به پایان ببرد. به این ترتیب بار دیگر روشن می‌شود فوتبال یک ورزش جمعی است و سرنوشت آن تنها در گروی حضور یا عدم ‌حضور یک بازیکن نیست؛ حتی اگر آن یک نفر ستاره مؤثری مثل پاتوسی باشد.