در سوگ قانون

مدیران 4 باشگاه لیگ برتری با انتشار نامه‌ای سرگشاده خطاب به وزیر ورزش، مشکلات بهداشتی و پزشکی ازسرگیری لیگ برتر را برشمرده‌اند و البته در پایان تهدید کرده‌اند که درصورت اصرار سازمان لیگ به انجام مسابقات، از حضور در ادامه بازی‌های این فصل سر باز خواهند زد. 4 باشگاه امضا‌کننده این نامه که گمان می‌رود نتوانسته‌اند متحدان بیشتری برای خود پیدا کنند، عبارتند از تراکتور و ماشین‌سازی تبریز، شهرخودرو مشهد و نساجی قائم‌شهر. نکته جالب، مالکیت مشترک 2 باشگاه تبریزی است که باعث می‌شود یک اراده و تفکر، صاحب 2 امضا باشد!
در مورد استدلال‌های مطرح‌شده در این نامه بحث‌های زیادی وجود دارد. اینکه نمونه‌های مثبت و بدون علامت کرونا تا چه اندازه تهدیدی برای برگزاری مسابقات هستند یک بحث است و اینکه زمان پایان کابوس این ویروس روشن نیست هم یک بحث دیگر به‌شمار می‌آید. در این مورد به اندازه کافی حرف زده شده و موافقان و مخالفان نتوانسته‌اند یکدیگر را قانع کنند؛ چرا که هر دو طرف بیشتر از مسائل بهداشتی و نوعدوستانه، دنبال نفع شخصی هستند. با وجود این چیزی که در این نامه بسیار آزاردهنده به‌نظر می‌رسد، مسئله تهدید به انصراف است. به‌نظر می‌رسد رفته‌رفته قبح کناره‌گیری از مسابقات در فوتبال ایران در هم شکسته و تیم‌ها به راحتی این کار را انجام می‌دهند یا تهدید به آن می‌کنند.
بعد از عدم‌حضور استقلال در بازی سوپرجام که با شکایت بی‌نتیجه این تیم به دادگاه عالی ورزش نیز همراه شد، سپاهان اصفهان دیگر تیمی بود که در ژانری به‌مراتب بزرگ‌تر، یعنی در لیگ برتر از رویارویی برابر پرسپولیس پرهیز کرد. داستان عدم‌حضور سپاهان در زمین چنان شفاف بود که بنا به ادعای یکی از اعضای کمیته انضباطی، رأی این پرونده با اجماع کم‌نظیر قضات کمیته صادر شد و به همین دلیل هم بعد از شکست دوباره در استیناف، ظاهرا سپاهانی‌ها از شکایت به دادگاه عالی ورزش منصرف شده‌اند. در این میان اما احکام صادر شده برای استقلال و سپاهان به‌خاطر خودداری از حضور در دو مسابقه رسمی، بسیار سبک و صرفا در حد تعیین نتیجه بود. طبیعی است که چنین حکمی نمی‌تواند بازدارندگی کافی داشته باشد و واژه انصراف را از زبان و دهان سایر باشگاه‌ها ساقط کند. به همین دلیل هم الان فضا طوری شده که هر باشگاهی از هر مسئله‌ای خوشش نیاید، فورا تهدید به انصراف می‌کند.
بحث این مطلب بر سر این نیست که لیگ برتر باید ادامه بیابد یا نه؛ داستان سر لزوم تمکین از قانون و جدی گرفتن آن است. همه حق اعتراض و اظهارنظر دارند، اما اگر قانون گذاشتند که «بازی می‌کنیم» دیگر نوبت تبعیت است. مطمئن باشید اگر فرانسه هم شبیه ایران بود و تیمی مثل آمیان به‌دلیل نیمه‌کاره ماندن فصل سقوط می‌کرد، مسئولان این باشگاه تا الان 150 بار تهدید به عدم‌حضور در مسابقات دسته پایین‌تر کرده بودند! سؤال این است که پس کی نوبت سختگیری بیشتر برای صیانت از قداست «قانون» می‌رسد؟