یاد/ فقدان صدای روزنامه‌نگاری اجتماعی

زهرا بهروزآذر- مدیرکل اموربانوان شهرداری تهران

درگذشت خانم شیده لالمی به‌عنوان یک روزنامه‌نگار زن که سال‌ها در حوزه مسائل و آسیب‌های اجتماعی فعالانه و دغدغه‌مند نوشته بود، بسیار تأسف‌بار بود. حل معضلات اجتماعی به‌جز با نورافکن روزنامه‌نگاران امکان‌پذیر نیست. روزنامه‌نگاری اجتماعی، به‌خصوص از نوعی که شیده لالمی از راویان و مجریان آن بود، ابزاری مهم و مؤثر در سیاستگذاری اجتماعی است. جامعه نیازمند روزنامه‌نگارانی است که صدای گویا و رسا و بدون لکنت مردم باشند و بر روندهای تصمیم‌سازی درباره مسائل اجتماعی اثر بگذارند. روی دوم این سکه کاری است که رسانه‌های مسئول و دغدغه‌مند با آسیب‌های اجتماعی می‌کنند و همین موضوع آنها را از روزمرگی نجات می‌دهد؛ گره‌گشایی. روزنامه‌نگاری تحقیقی، که خانم لالمی دغدغه آن را داشت، از بیان تلخی‌ها به طرح راه‌حل‌ها و بیان نقد اجتماعی می‌رسد. مسائل زنان در ایران همواره و بیش از هر موضوع اجتماعی دیگری نیازمند این نوع از روزنامه‌نگاری اجتماعی است. وقتی به تجربه‌های پیشین شیده لالمی و گروه همکارانش در روزنامه‌های شهروند و همشهری نگاه می‌کنیم به‌خوبی می‌توانیم جای خالی چنین روح بلندی را در سپهر رسانه و جامعه ببینیم. جامعه ما در روزهای سخت ناشی از همه‌گیری کرونا و تنگناهای اقتصادی و بحران‌های درهم‌تنیده‌ای که با آن مواجه است بیش از هر زمان دیگری به روزنامه‌نگاری اجتماعی نیاز دارد و در چنین شرایطی است که فقدان لالمی بیش از هر زمان دیگری احساس می‌شود. امید آمرزش برای ایشان و تسلی خاطر برای بازماندگان.