7
چهار شنبه 16 بهمن 1398
شماره 7874
جشنواره
23023607
02123023901
پیامـک شما را درباره این صفحه می خوانیم

کالبد شکافی فولکلور

فضای منفی
1- «شنای پروانه» فیلمی است مشحون از اثاث و آلات فولکلور که اصالت از سر و رویش می‌چکد.
ویژه
لیلی عاج، نویسنده و کارگردان تئاتر ازجمله هنرمندانی ا‌ست که در طول سال‌های اخیر نشان داده، می‌تواند مستقل باشد و در عین دشواری مسیر، راهش را در استقلال بپیماید و به موضوعات و دغدغه‌های روزِ جامعه بپردازد.
فیلم‌های امسال تلخ و گزنده‌اند. هنگام تماشای بعضی از فیلم‌ها حس خفگی به آدم دست می‌دهد، بس که فقر و فلاکت و خشونت و بدبیاری لابه‌لای داستان گنجانده شده.
«لباس شخصی»داستان شخصی است که شروع به فعالیت در اطلاعات سپاه می‌کند وقصد برملا کردن خیانت‌های حزب توده در سال‌های اول دهه ٦٠ را دارد.
حمیدرضا قربانی کارش را در سینما با تدوین آغاز کرده و حتی به عنوان دستیار در کنار کارگردانی مثل اصغر فرهادی هم حضور داشته است.

عقیده روز تن فیلم‌هایم نمی‌کنم

دیدار با مسعود کیمیایی که با «خون شد» انتظار دوستداران پرشمارش را برآورده می‌کند
نشسته‌ام مقابل فیلمساز محبوبم که این روزها کمتر در دسترس است، کمتر تن به مصاحبه می‌دهد و کمتر حوصله دارد؛ از بس که حوصله‌اش را سر برده‌اند و از بس که سر یک واکنش هنرمندانه به او فشار آورده‌اند.
شور زندگی در عکسی سیاه‌وسفید

شور زندگی در عکسی سیاه‌وسفید

قرارمان برای دیدار با مسعود کیمیایی ساعت 5/7 عصر است. به خانه کیمیایی می‌رسیم. حامد خورشیدی نیم‌ساعت زودتر از ما رسیده و عکس‌هایش را هم گرفته. جواد طوسی هم هست. دیوار خانه منقش به تابلوهای علیرضا اسپهبد و آیدین آغداشلو است و ما دقیقا روبه‌روی تابلوی معروفی از آغداشلو می‌نشینیم.
سرپل با مسعود‌خان
من دانشجوی سینما شده‌ام و از فیلمسازی مسعود‌خان بیش از سه‌دهه گذشته‌است. خانه دانشجویی قدیمی در یکی از خیابان‌های کهنه حوالی سرپل، میعادگاه ماست و لابه‌لای همه فیلم‌های مهم تاریخ سینما که اگر به‌عنوان یک دانشجو ندیده بودمشان بد می‌شد،
این متن کوتاه لزوما درباره«شنای پروانه» نیست؛ درباره گرایش نسبتا جدیدی در شبه‌ژانر موسوم به «سینمای اجتماعی» ایران است که ظاهرا قرار است تصاویر و موقعیت‌های دیده‌نشده‌ از طبقه فرودست شهری یا حاشیه‌نشین ارائه کند و ضمن ارتباط برقرارکردن با تماشاگران پرشمار، ادعای نقد یا آسیب‌شناسی اجتماعی هم دارد.

دو خط یک زاویه

تحلیل
هیچ‌کدام از بهترین فیلم‌های جشنواره فجر نتوانسته‌اند، پرفروش‌ترین فیلم سال اکران خود شوند.

انگار در واتیکان زندگی می‌کنیم

نقد روز
موضوعی که سال‌هاست در جشنواره‌های استانی با آن درگیریم و آن اعمال سلیقه و برخورد تک‌بعدی با آثار است؛ چه آن زمان که در تبریز دانشجو بودم و چه اکنون که در قم هستم این مسئله را احساس کرده‌ام و گمان می‌کنم در همه شهرها وجود دارد.

زمانی برای افشاگری

همان 2سال‌و‌اندی حضور در جنگ، آن هم به‌عنوان سرباز کافی بود تا علیرضا نادری که تازه در اوایل جوانی بود، هزاران سوژه بیابد. این تازه جوانی که اوایل جنگ به ‌عنوان سرباز ارتش راهی جبهه شده بود با ذهن آماده و دقت نظر خود، سوژه‌های متعددی را کشف کرد و از آنجا که اهل تئاتر و نمایشنامه‌نویسی بود، دریافت که جنگ چه بستر مناسبی برای نوشتن است.
PDF جشنواره
کوتاه جشنواره
تا اینجای کار جشنواره یک فیلم خیلی خوب و یک فیلم متوسط دارد و بقیه هم فیلم‌های بدی هستند. فیلم خوب و حتی دقیق‌ترش، در سطح سینمای ایران خیلی خوب، فیلم «روز صفر» ساخته سعید ملکان است که به‌نظر من نخستین فیلم ملی –امنیتی- اکشن تاریخ سینمای ایران است و سینماست.
برای دومین‌بار نشستم و از دیدن «تومان» کیف کردم و لذت بردم. مسئله فیلم در صورت ظاهر، مسئله تماشاگر نیست، چون رسانه‌های رسمی ما، کاری با تماشاگر کرده‌اند که اگر خود هیچکاک علیه‌الرحمه هم از خواب ابدی برخیزد و یک «سرگیجه» جدید بسازد، زعمای منتقد، متهمش می‌کنند به بی‌دردی! مردک فلان فلان شده اصلا با جریان و خواست آقایان شکم‌سیر هماهنگ نیست!
سال‌ها پیش، قبل از آنکه رسانه‌های گروهی، میزبان این همه خبرنگار، نویسنده ، روزنامه‌نگار ، عکاس و فیلمبردار و برنامه‌ساز رادیویی و تلویزیونی و... باشد، سالن مطبوعات [یا همان رسانه‌های کاغذی سابق!] مهم‌ترین اردوگاه تعداد محدودِ منتقدان و فعالان عرصه ادبیات سینمایی بود.