گاهی که دیگر نفسم بند می‌آید و فقط کمی هوای تازه می‌تواند حالم را بهتر کند، به دور و بر نگاهی می‌اندازم و اگر کسی نباشد، ماسک را برای چندلحظه از روی بینی‌ و دهانم برمی‌دارم. فکر می‌کنم کاش گُلی هم برای بوکردن بود و بعد یادم می‌افتد، باشد هم فرق چندانی نمی‌کند!

نام گروه ما «مافیا» است که از حرف‌های اول اسم‌هایمان متین‌روپایی، احمدپسته، فرزادکرگدن، یاورنردبون و اردلان‌خان، یعنی خودم ساخته شده است. این یادداشت‌ها، روزنگاری‌های من است از ماجراهای من و گروه مافیا که در روزهای قرنطینه در دفتر خاطراتم می‌نویسم؛ باشد که بماند به یادگار برای آیندگان!