برخی اتفاق‌ها آرام‌آرام رخ می‌دهند، آن‌قدر آرام که متوجه‌شان نمی‌شوم. درست مثل چشم‌هایی که همیشه همه‌جا را خوب می‌دیدند و کم‌کم ضعیف می‌شوند. بعد به خودمان می‌آییم و می‌فهمیم که چشم‌هایمان ضعیف شده است. ما متوجه نشده بودیم اشیا و چهره‌ی آدم‌ها مبهم شده بودند.

روز آخر امتحانات بود. مریم عکسی را که انداخته بود، به مهشید نشان ‌داد. مهشید با ناراحتی گفت: «این چیه؟ دماغم عین دلقک‌ها قرمز شده!»

نام گروه ما «مافیا» است که از حرف‌های اول اسم‌هایمان متین‌روپایی، احمدپسته، فرزادکرگدن، یاورنردبون و اردلان‌خان، یعنی خودم ساخته شده است. این یادداشت‌ها، روزنگاری‌های من است از ماجراهای من و گروه مافیا که در روزهای قرنطینه در دفتر خاطراتم می‌نویسم؛ باشد که بماند به یادگار برای آیندگان!