انسانیت، کرونا و دیگر هیچ
یک سال از آن‌روز می‌گذرد. می‌دانم دنیا را تکان داده‌ام. فیلم‌هاوانیمیشن‌ها ساخته شد،کتاب‌ها نوشته شد، بی خبر از آن‌که قرار است واقعاً چه اتفاقی رخ بدهد.
چه‌کسی به‌یاد می‌آورد اولین لبخندی که دید، لبخند چه‌کسی بود؟ ما روزهای بسیاری پیش از زمانی را که به یاد می‌آوریم، زندگی کرده‌ایم و بارها و بارها، بی‌نهایت‌بار، لبخند او را دیده‌ایم؛ اگرچه امروز آن را به یاد نمی‌آوریم.
وقتی نمی‌دانیم چگونه باید کسی را صدا زد، استعاره می‌سازیم. وقتی می‌خواهیم با خودمان حرف بزنیم، آینه در دست می‌گیریم. گاهی هم که با آدم‌های بی‌شماری طرف هستیم و نمی‌شود برای جلب توجه همه، فقط اسم یک نفر را صدا زد، نامی را انتخاب می‌کنیم که مخاطبش هم بی‌شمار باشد.
دوست ندارم شغلم را بپرسند!
تا همین دو سه سال قبل فکر می‌کردم عروس دریایی موجوداتی زیبا و دوست‌داشتنی هستند که اگر شانس بیاوری و یکی‌شان را توی دریا ببینی، می‌توانی از خوشحالی بروی دست بیندازی دور گردنشان برای یک عکس یادگاری!
