جهان دایره‌اش را به دست می‌گیرد و بر ساز دوّار خود می‌کوبد. دیوانه‌وار دور سرم چرخ می‌زند و با هر گردش، گَردِ فراموشی و غفلت را بر سرم می‌پاشد.

یک، دو، سه، چهار، پنج... به دیوار می‌رسم. حالا بر می‌گردم یک، دو، سه، چهار، پنج به پنجره می‌خورم. نور هست و کمی باران باریده... ابرهای سفید و تپل و خوشگل آن بالا هستند. درخت رو‌به‌رو زرد است. برمی‌گردم. بدنم کوفته است. کمی بی‌حالم... یک، دو، سه، چهار، پنج... به دیوار می‌خورم.

دوباره قرار است تا بهترشدن اوضاع در خانه و در قرنطینه بمانیم. اما باید روحیه‌مان را در قرنطینه، مثبت و پرانرژی نگه داریم و نباید به سمت افسردگی و احساس تنهایی برویم. پس بعد از زنگ‌های کلاس‌های آنلاین و انجام تکالیف مدرسه، یادمان باشد که زنگ تماشا را از دست ندهیم!