زولبیا و بامیههای هشتادساله
در نودوششسالگی، پوست و استخوان شده و رمق چندانی ندارد اما وقتی از نوههایش میشنود که آمدهاند درباره تاریخ زولبیا و بامیهپزی در تهران صحبت کنند، فاصله کوتاه خانه تا مغازه را در کمترین زمان ممکن طی میکند و روی همان صندلی معروفی که سالهاست جلوی درِ مغازه جاخوش کرده، مینشیند.