بعد از سلام و احوالپرسی داخل می‌شویم و چند پله سنگی را بالا می‌رویم تا به کافه برسیم؛ دنج و آرام، با انبوهی از گلدان‌های رنگارنگ و یک رادیوی قدیمی و موسیقی کلاسیک از باخ؛ یک تلفیق بی‌هیاهو از فرهنگ ایرانی و غربی؛ درست شبیه شخصیتی که با او قرار گفت‌وگو داریم؛ نادر مشایخی، فرزند یکی از نوابغ سینمای ایران که سال‌ها در وین، مهد موسیقی جهان تحصیل و زندگی کرده اما هنوز دل در گرو وطن دارد.

گاهی وقت‌ها اسم چیزی یا مکانی را زیاد می‌شنویم، اما اطلاع دقیقی درباره‌اش نداریم؛ درست مثل همین نگارستان تهران. اسمش را زیاد شنیده‌ایم، اما دقیق نمی‌دانیم چی هست و کجا هست و چه چیزهایی دارد و چطور می‌شود به آنجا رفت.