زیبایی یک جاده الزاما به پیچ و تابش در میان کوهها و درختان سرسبز و آبشارها نیست. جاده میتواند صاف و تخت باشد و بدون کمترین پیچی، 2 شهر را به هم برساند.
راه رسیدن از اسالم به خلخال شبیه رؤیای خیلی از ماست؛ جادهای که اسالم در حوالی تالشِ گیلان را به خلخال در جنوب اردبیل وصل میکند و تقریبا تنها راهی است که بین این دو نقطه از کشور وجود دارد.
غرب ایران و خاصه کردستان و کرمانشاه، طبیعت خاص خودش را دارد؛ جایی که کوهها و رودها و شگفتیها و هوای پاک به هم گره میخورند تا تجربهای به یاد ماندنی داشته باشید. جاده هجیج به اورامانات یا پاوه نیز شامل این اصل کلی میشود.
آنجا که دریای نیلگون عمان با صخرههای مینیاتوری پیوند میخورد، آنجا آخرین نقطه ایران است در جنوب شرقیترین منطقه سیستان که به آبهای آزاد راه دارد و از آن تا مرز پاکستان هم راهی نیست.
سفرهای جادهای در سالهای اخیر، نسبت به گذشته رونق بسیار گرفتهاند؛ شاید بهدلیل افزایش نرخ دیگر شکلهای سفر، بهویژه قیمتهای گزاف سفرهای هوایی که امکان سفر به کشورهای همسایه را نیز برای بسیاری از هموطنان دشوار ساخته است.شاید بهدلیل کمهزینه بودن سفرهای جادهای به نسبت سفر با قطار، کشتی یا هواپیما، یا بهدلیل افزایش محبوبیت طبیعتگردی و باور این اصل که لذت بردن از مسیر، خود بخشی از سفر است.
تهرانیها که هیچ، حتی اگر از همه ایرانیها هم نظرسنجی بشود که برای دیدن یک جاده زیبا باید به کجا سفر کنیم، احتمالا بیش از 80درصد، جادههای شمالی کشور را پیشنهاد میدهند.
ایران جادههای زیبای بسیاری دارد؛ جادهای در دل کوهستان، جادهای در دل جنگل و جادهای دیگر در دل کویر، اما جاده شهداد- نهبندان جاده بینظیری در جنوب ایران است.
تخته گازرفتن به سمت مقصد ویژگی اغلب ما ایرانیهاست. کم پیش میآید که در فاصله خانه تا محل سفر به کناری زده و خاطرهای از روستاها و طبیعت مسیر در ذهنمان ثبت کنیم.
کلیه حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به روزنامه همشهری می باشد . ذکر مطالب با درج منبع مجاز است .