مگر چاره‌ای هم بود؟
سریال‌های دهه60 خیابان‌ها را خلوت می‌کردند، خاطره جمعی می‌آفریدند، همسایه و فامیل به خانه هم می‌رفتند و کنار هم سریال می‌دیدند.
خیابان خلوت‌کن ها
بیشتر ما حتما سریال‌های دهه‌های 70 و80 را که از صدا و سیما پخش می‌شد خوب به یاد داریم. اکنون بعد از گذشت چند دهه خاطرات خوشایندی در اعماق ذهن‌مان شکل داده و تبدیل به نوستالژیک‌های زندگی‌مان شده‌اند؛ سریال‌هایی مانند «گل پامچال»، «پس از باران»، «مزد ترس»، «در پناه تو» و... که خیابان خلوت‌کن بودند و مردم برای تماشایشان یک هفته تمام صبر می‌کردند.
این جمله را از خیلی‌ها می‌شنویم که می‌گویند سال‌هاست سریال خوب از تلویزیون ندیده‌ایم. خیلی‌ها هنوز هم تماشای سریال‌های تکراری دهه‌های 70 و 80 که از شبکه تماشا پخش می‌شوند را به سریال‌های جدیدی که گاه و بیگاه آنتن شبکه‌ها را پر می‌کنند، ترجیح می‌دهند. سال‌هایی بود که در هیچ زمانی کنداکتور شبکه‌ها از پخش سریال‌های مختلف خالی نمی‌ماند.
ما هرگز دوران اوج سریال‌سازی نداشته‌ایم. تک‌چهره‌هایی بوده‌اند که در پی مهیا شدن شرایط و همراهی مدیران و دست به‌دست هم دادن گاه تصادفی عناصر و مقدمات لازم، سریال درخشانی ساخته‌اند؛ مثلا امرالله احمدجو سریال موفق «روزی روزگاری» را ساخت و بعد در «تفنگ سرپر» و «پشت کوه‌های بلند» حتی نتوانست به مرزهای ساخته قبلی‌اش نزدیک شود.
سریال ها با مردم فاصله دارند
کمال تبریزی معتقد است در تولیدات تلویزیون دیدگاهی سازمان‌یافته و هدفمند وجود ندارد
درنگ
سریال‌سازی، دشوارترین، مهم‌ترین و پرمخاطب‌ترین بخش از برنامه‌های نمایشی شبکه‌های تلویزیونی جهان است. به همین دلیل تولید سریال‌های مختلف باید همراه با دقت، محاسبه هزینه و فایده، توجه به نیازهای مخاطب و مصالح عمومی باشد.
سریال در خدمت اقتصاد
سینمای ترکیه به‌مراتب کیفیتی پایین‌تر از سینمای ایران دارد اما همین کشور در عرصه سریال‌سازی فارغ از کیفیت توانسته مخاطبان زیادی را در کشورهای اسلامی بیابد و به سودآوری قابل توجهی دست یابد.
