شب و روز ِ گم شده!

 

خیلی فکر کردم برایتان چه بنویسم. در قرنطینه چه‌کار می‌کنم؟ درس می‌خوانم؟ نقاشی می‌کشم؟ با دوستانم حرف می‌زنم؟ شاید همه، شاید هیچ‌کدام.
این‌روزها اصلی‌ترین کارم نگاه‌کردن است. نگاه‌کردن به چهره‌هایی که از چهار گوشه‌ی جهان می‌رسند، به دنیا که خیلی ساده به هم ریخته و دیوانه شده، به همه‌ی آدم‌هایی که نفسشان را حبس کرده‌اند و منتظرند، آن‌هایی که دل به دریا زده‌اند یا دارند می‌جنگند. به‌طنز مضحک ماجرا هم نگاه می‌کنم. چه کسی فکر می‌کرد ماسک این‌قدر عزیز شود؟
این‌روزها فقط به ما، آدم‌ها، نگاه می‌کنم که پیروزمندانه پشت زمان و سرنوشت فریاد فتح سر می‌دادیم و حالا با تکان کوچکی واژگون شده‌ایم، ترسیده‌ایم، گیج شده‌ایم... ارزش نگاه‌کردن دارد. آدم که هرروز بازی دنیا را با بشریت نمی‌بیند!