آینده ما چه خواهد شد؟

عیسی محمدی- روزنامه‌نگار

روزی با یکی از شاعران نامدار کشورمان در حال گفت‌وگوی مجازی بودم. حقیقتش  چند تایی شعر فرستاده بودم تا اگر فرصت کرد نظری بدهد. حین گفت‌وگو، مدام در حال پیام فرستادن بودم. پیام‌ها را تندتند می‌فرستادم و البته تکه‌تکه. در جایی از این گفت‌وگو، این بزرگوار جمله جالبی گفت که حتی خود مرا شگفت‌زده کرد. گفت که شما خیلی عجله دارید؛ به‌نظرم صبر کنید تا اشعارتان پخته‌تر شود و بعد اقدام به نشر آنها کنید. این عجله شما، حتی از طرز گفت‌وگوی مجازی شما هم مشخص است؛ تندتند در حال صحبت کردن هستید و صبر نمی‌کنید تا همه حرف‌هایتان را در یک پست بنویسید، درست بخوانید و اصلاح کنید و برای من بفرستید؛ این یعنی که عجله دارید و صبور نیستید. دیدم که انصافاً حرف حقی می‌زند و انصاف به خرج داده است. از ضعف‌های شخصیتی من این بوده و هست که سریع می‌خواهم سر و ته هر چیزی را هم بیاورم و سریع به نتیجه‌ها و دستاوردها برسم. درحالی‌که بعضی از فرایندها نیاز به زمان دارد؛ به همین راحتی.
اما اینها را گفتم که به کجا برسم؟ این روزها خیلی از ماها نگران آینده هستیم. اینکه آینده چه خواهد شد و به کجا خواهیم رسید و چه وقایعی در انتظار ماست. البته که با توجه به وقایع اتفاق افتاده و با توجه به  سوء مدیریت‌های صورت گرفته و مواردی شبیه به این، باید به قاطبه مردم هم حق داد که نگران باشند. سؤال آنها هم سؤال از آینده است؛ اینکه آینده چه خواهد شد. طبیعی است که اگر ما اطمینان و یقین به آینده داشته باشیم، با خیال راحت‌تر کار و زندگی خواهیم کرد. اما اگر این اطمینان و یقین دچار خدشه شود، زندگی امروزی ما نیز دچار مشکل خواهد شد و مدام ذهن‌مان درگیر خواهد بود. بی‌جهت نیست برخی از افراد، تعصب به خرج داده و به سمت باورهای یقین‌آور می‌روند. مثل اینکه آینده درست خواهد شد و همه‌‌چیز به نفع ما خواهد بود و چیزهایی از این قبیل. درحالی‌که آینده، گاهی می‌تواند رعب‌آور باشد و درست هم نخواهد شد. اما چرا؟ توضیح خواهم داد.
روزی جیم ران، متفکر حوزه توسعه فردی، به شرکتی رفته بود. همه از او به‌عنوان یک متخصص و پژوهشگر نام‌آور این حوزه، پرسیدند که آینده چه خواهد شد و پیش‌بینی شما چیست؟ او هم برخاست و گفت که خانم‌ها، آقایان! پیام من به بشریت این است؛ آینده همان خواهد شد که امروز دارد اتفاق می‌افتد؛ امروز ما داریم چه کار می‌کنیم؟ آینده در همین بستر اتفاق خواهد افتاد.جمله به غایت هوشمندانه‌ای بود. آینده، با همان گام‌هایی ساخته خواهد شد که امروز داریم برمی‌داریم.
 جمله‌ای که جیم ران گفته بود، هم از جنبه فردی و هم از جنبه اجتماعی درست و عالی است. 
در هر دو جنبه، باید ببینیم که الان داریم چه کار می‌کنیم و به کجا می‌رویم. الان خوب داریم کار می‌کنیم؟ بحران‌ها را خوب مدیریت می‌کنیم؟ پاسخ ما به وقایع، پاسخ‌هایی درست و عقلانی است یا پاسخی از سر ترس و شتابزدگی؟ چه حادثه‌هایی برایمان اتفاق می‌افتند و ما چه پاسخ‌هایی داریم؟ آیا پاسخ ما شبیه پاسخ ژاپنی‌ها به زلزله‌های شدید است یا شبیه پاسخ جهان سومی‌ها به حوادثی که برایشان اتفاق می‌افتد، پاسخ‌هایی همراه با استیصال و یأس و ناامیدی و دشمنام و خشم و...؟
دنبال این هستید که بدانید سال آینده و سال‌های آینده، هم برای شخص شما و هم برای جامعه شما چه خواهد بود و چه خواهد داشت؟ به همین امروزتان باید نگاه کنید. واقعاً داریم چه کار می‌کنیم؟ هم از حیث انفرادی و هم از حیث اجتماعی. واکنش ما عقلانی و امیدوارکننده است یا ناامیدکننده و پر از استیصال؟ آیا صبورانه و فرایند‌محور به پیش می‌رویم یا دنبال شهرت و ضربتی کار کردن و... هستیم؟ صبر داریم یا عجله؟ به دیگران حق می‌دهیم یا نه؟ چیز عجیبی نیست؛ آینده هر کسی و شرکتی را، از همین رفتارهای امروزش می‌توان حدس زد. خب، حالا آینده ما و شما چه خواهد شد؟ و چه خواهد بود؟