این سه مسئله

بهروز رسایلی| پرسپولیس نیم‌فصل اول لیگ برتر را در صدر جدول رده‌بندی به پایان برد اما این تیم برای حفظ جایگاهش در دور برگشت و تکمیل پروژه «پوکر قهرمانی» چند مشکل اساسی دارد که لازم است آنها را رفع کند. اینها بخشی از ایراداتی است که در 5‌ماه گذشته به چشم آمد.
  کاشته و کرنرهای الکی
یکی از ساده‌ترین و البته تکراری‌ترین فرمول‌های پرسپولیس برانکو برای کسب پیروزی، استفاده از ضربات ایستگاهی یا شروع مجدد بود. اصلا همین بخش کمک زیادی کرد که در یک مقطع محسن مسلمان و در یک مقطع دیگر امید عالیشاه به بهترین پاسورهای لیگ تبدیل شوند. می‌توان ده‌ها بازی را به یاد آورد که تیم برانکو یک گل حساس از روی یک ارسال شروع مجدد به ثمر می‌رساند و با همان گل بازی را می‌برد. با وجود این پرسپولیس امسال به شکل عجیبی در استفاده از این ضربات ناموفق بوده است. آمار نشان می‌دهد که آنها کرنرهای زیادی می‌گیرند اما عجیب است که در نیم‌فصل اول حتی یکی از کرنرهای این تیم هم منجر به گل نشده! پرسپولیس در 16بازی امسالش 20 گل به ثمر رسانده که هیچ‌کدام از آنها حاصل کرنر یا ارسال‌های شروع مجدد نبوده است. آنها در 3 بازی جام‌حذفی هم 4 گل زده‌اند که تنها گل اول‌شان به شهرداری ماهشهر از کرنر به‌دست آمد. طبیعتا پرسپولیس باید از این راه بسیار ساده برای گلزنی بیش از اینها استفاده کند. جالب اینجاست که حتی با وجود نیمکت‌نشینی عالیشاه هم پرسپولیس ارسال‌کننده‌های خوبی همچون ترابی، نوراللهی و بشار رسن دارد، اما روشن نیست چرا این تیم نمی‌تواند با فرمول راحت سال‌های قبل به گل برسد.
   سانترکننده‌های ویران
گابریل کالدرون بعد از آزمون و خطاهای فراوان در جناحین خط دفاعی، سرانجام 2 گزینه اصلی‌اش را شناسایی کرد. به این ترتیب در بیشتر بازی‌های این فصل، مهدی شیری و محمد انصاری به‌عنوان مدافعان راست و چپ به بازی گرفته شدند. با وجود این، ضعف شدید این دو بازیکن در ارسال توپ باعث شده تنوع بازی پرسپولیس کم شود. شیری بازیکنی پرتلاش و دونده است، انصاری هم قابلیت‌های دفاعی خوبی دارد اما هر دو نفر به‌شدت در سانتر توپ ضعیف هستند؛ به‌طوری که واقعا این میزان از ناتوانی برای دو مدافع کناری با سال‌ها سابقه بازی در لیگ برتر، عجیب است. زیاد پیش می‌آید که تیم‌های حریف در مقابل پرسپولیس به بازی بسته و به‌شدت تدافعی رو می‌آورند. غیر از شوتزنی که زحمتش اغلب گردن مهدی ترابی است، یکی از راه‌های مرسوم برای گلزنی در این شرایط سانتر از کناره‌هاست؛ اما هر بار پرسپولیسی‌ها توپ را به انصاری یا شیری می‌رسانند باید شاهد یک ارسال ضعیف باشیم. عجیب است که حتی محمد نادری هم با وجود تکنیک بالایش دقیقا همین مشکل را دارد. هم‌اکنون کالدرون بازیکن بهتری برای جانشینی با این نفرات ندارد، بنابراین فقط می‌توان انصاری، شیری و حتی نادری را به تمرین اختصاصی بیشتر برای ترمیم این نقطه‌ضعف اساسی دعوت کرد.
   ترس بیش از حد
یکی از مشکلاتی که امسال زیاد در پرسپولیس دیده شده، ترس بیش از حد بازیکنان این تیم بعد از به ثمررساندن گل برتری بوده است. پرسپولیس در بازی با تیم‌هایی مثل فولاد، ذوب‌آهن، نساجی و... وقتی گل اول را زده «به‌شدت» عقب نشسته است. بخشی از این عقب‌نشینی به‌منظور استفاده از حربه مفید ضدحمله است، اما این مسئله در پرسپولیس گاهی بسیار پررنگ و غیرقابل توجیه است. مثلا این تیم اوایل نیمه دوم بازی با نساجی، حتی با وجود 11نفره‌بودن هم طوری مقابل حریف دفاع می‌کرد که انگار فقط یک دقیقه از وقت بازی باقی است و تیم باید برتری‌اش را حفظ کند. به‌نظر می‌رسد بخشی از این داستان به‌خاطر هجمه شدید و تخریب‌هایی است که در این مدت از سوی برخی پیشکسوتان، کارشناسان و حتی هواداران متوجه تیم کالدرون شده. در حقیقت این مربی و بازیکنانش آنقدر با برچسب‌هایی مثل عدم‌شادابی و بد بازی‌کردن مورد آزار قرار گرفته‌اند که کسب نتیجه و پیروزی به تنها سنگر آنها تبدیل شده؛ پناهگاهی که آنها تحت هیچ شرایطی حاضر نیستند از دستش بدهند و همین مسئله هم باعث می‌شود گاهی شاهد یک احتیاط غلوآمیز در نوع بازی سرخپوشان باشیم.