دایی، پرسپولیس و یک عهدشکنی بدموقع

رسول بهروش|  بارها از زبان علی دایی شنیده شده که گفته است: «من در مورد تیم‌های دیگر حرف نمی‌زنم». او حتی در خلال لیگ سیزدهم، یک‌بار در اوج مناقشاتش با علی کریمی، در واکنش به انتقادهای جادوگر گفته بود: «امکان ندارد من بیرون از پرسپولیس باشم و راجع‌ به این تیم مصاحبه کنم». حالا اما ظاهرا شهریار، عهد و پیمانش را فراموش کرده؛ آن‌قدر که حتی در روزهای بی‌خبری و خانه‌نشینی‌اش هم روزه سکوت را می‌شکند و به اتفاقات بازی پرسپولیس و ماشین‌سازی واکنش نشان می‌دهد. علی علیپور پنالتی دقیقه90 این بازی را با ضربه چیپ از دست داد تا گابریل کالدرون در نشست خبری، این رفتار او را بی‌احترامی به مردم بخواند. حالا دایی پشت علیپور درآمده و در حمایت از شاگرد سابقش گفته: «مشکل از خود کالدرون بود که پنالتی را به علیپور داد. او در کنفرانس خبری هم نباید شاگردش را خراب می‌کرد».
علی دایی آدم خوب و شریفی است؛ یک «سرمایه اجتماعی» قابل ستایش. اما او هرگز پرسپولیسی نبوده و نیست و تقریبا هیچ‌گاه کنش‌های بیرونی‌اش به سود این تیم تمام نشده؛ ازجمله همین مصاحبه اخیر که هم ناشیانه و مداخله‌جویانه است و هم غیرمنطقی به‌نظر می‌رسد. بنا به ادعای خود کالدرون، علیپور و ترابی به‌عنوان پنالتی‌زن‌های پرسپولیس تعیین شده‌اند. اما در لحظه زده‌شدن پنالتی مقابل ماشین‌سازی، ترابی داخل زمین نبوده، بنابراین فقط علیپور باقی مانده؛ بازیکنی که خودش اصرار داشته ضربه را بزند و همه مربیان دنیا هم ترجیح می‌دهند وقتی بازیکن تا این حد روحیه دارد و مشتاق زدن ضربه است، به او اعتماد کنند. مگر کالدرون علم‌غیب داشت که از نیت کودکانه علیپور باخبر باشد؟ و یک سؤال دیگر؛ بالاغیرتا اگر پنالتی را کسی غیر از علیپور می‌زد و خراب می‌شد، همین جماعت انتقاد نمی‌کردند که کالدرون باید به آقای گلش اعتماد می‌کرد؟ حتی ادبیات کالدرون در نشست خبری هم مطلقا جای انتقاد ندارد. اگر علیپور پنالتی‌اش را عادی می‌زد و از دست می‌داد، محال بود مربی از او انتقاد کند؛ درست مثل همه هفته‌هایی که این بازیکن گل نزد و کالدرون پشت او ایستاد. اما چیپ‌زدن در دقیقه 90 داستان دیگری دارد. حکایت مسخره‌کردن مردم است؛ شبیه سلفی‌گرفتن در جنگ، خندیدن در عزا، قهقهه در حریق. کسی که این همه آدم را فدای خودخواهی و رفتار نمایشی‌اش می‌کند، باید مورد عتاب قرار گیرد، بلکه مرهمی روی احساسات زخم‌خورده مردم باشد. 
کاش علی دایی به قول قدیمی‌اش وفادار می‌ماند و در مورد تیمی که جزئی از آن نیست حرف نمی‌زد؛ مخصوصا از این حرف‌ها؛ مطالبی که مربی را رودرروی بازیکن قرار می‌دهد و از اعتبار او در رختکن می‌کاهد. کالدرون روزگار سختی را پشت سر می‌گذارد. لگد زدن به او و از سکه انداختنش در رختکن، رسم جوانمردی نیست.