محمد ناصر احدی_روزنامه نگار
بازیگران فیلم‌های مارتین اسکورسیزی معمولا نقشآفرینیهای به یادماندنیای از خود ارائه می‌دهند و بابت بازی در فیلم‌های او مورد ستایش قرار می‌گیرند. با این حال، اسکورسیزی معتقد است رازی در کارگردانی بازیگران وجود ندارد و همه‌چیز به کارگردان بستگی دارد. اسکورسیزی می‌گوید: «برداشت من در کار با بازیگران این است که چنانچه شما بازیگرانی دارید که به‌عنوان انسان دوستشان دارید خیلی خوب است. حداقل، باید جنبه‌های خاصی از آنها را دوست داشته باشید. به‌شخصه باید بازیگرانی را که با آنها کار می‌کنم دوست داشته باشم و تا جایی که می‌توانم به آنها آزادی بدهم تا صحنه‌ها حس زنده‌ای پیدا کند». اما جز رابرت دنیرو که هنرپیشه محبوب اسکورسیزی است و تاکنون در 9فیلم بلند و یک فیلم کوتاه او نقش‌آفرینی کرده، دیگر کدام بازیگران توانسته‌اند از آزادی عملی که اسکورسیزی به آنها داده برای خلق نقشی فراموش‌نشدنی بهره ببرند؟ جواب این سؤال را در ادامه پیدا می‌کنید.
هاروی کایتل
«چه‌کسی در اتاقم را می‌زند؟» نخستین فیلم بلند اسکورسیزی در مقام کارگردان و نخستین حضور هاروی کایتل بر پرده سینما بود که در سال 1967اکران شد. این فیلم درباره جوانی ایتالیایی- آمریکایی به نام جی.آر. با بازی کایتل است که نمی‌تواند با گذشته معشوقه‌اش کنار بیاید. بازی کایتل در این فیلم مورد توجه قرار گرفت و همین هم شد که او همکاری‌اش را با اسکورسیزی در فیلم‌های «خیابان‌های پایین شهر» و «آلیس دیگر اینجا زندگی نمی‌کند» ادامه داد تا اینکه در سال 1976نقشی کوتاه اما به یادماندنی در فیلم «راننده تاکسی» بازی کرد. بعد از آن هم تا امروز 2بار دیگر برای اسکورسیزی در فیلم‌های «آخرین وسوسه مسیح» و «مرد ایرلندی» بازی کرده است. کایتل برای اسکورسیزی بازیگری است که نقش‌های کوچک را به یادماندنی می‌کند.
پل نیومن
پل نیومن یکی از 4بازیگری بود که در 5دهه مختلف نامزد جایزه اسکار شد و نهایتا این جایزه را برای بازی در «رنگ پول» اسکورسیزی در سال 1986به‌دست آورد. رنگ پول دنباله‌ای است بر فیلم «بیلیاردباز» (ساخته رابرت راسن، 1961) که در آن نیومن در نقش «اِدی فِلسن خوش‌دست»، 25سال بعد از اتفاقات فیلم نخست، مرشد و مربی جوانک بیلیاردبازی به نام وینسنت (با بازی تام کروز) می‌شود که به جوانی‌های او بی‌شباهت نیست. همکاری نیومن با اسکورسیزی به‌دلیل کسب همین جایزه اسکار، برای ستاره‌ای که سال‌ها بود این جایزه از او دریغ شده بود، اهمیت دارد.
دنیل دی لوئیس
با اینکه دنیل دی لوئیس پیش از بازی در «دارودسته‌های نیویورکی» (2002) در فیلم «عصر معصومیت» (1993) اسکورسیزی بازی کرده بود، اما بی‌تردید نقش «بیل قصاب» در دارودسته‌های نیویورکی یکی از شاه‌نقش‌های کارنامه این بازیگر گزیده‌کار است. دی لوئیس، برای ایفای هرچه بهتر نقش‌اش، چند بازیگر سیرک استخدام کرد تا به او نحوه پرتاب چاقو را آموزش دهند. او در طول فیلمبرداری هرگز از نقش خود خارج نشد و حتی لهجه نیویورکی را خارج از زمان فیلمبرداری حفظ می‌کرد. دی‌لوئیس حتی در جریان فیلمبرداری سینه‌پهلو کرد اما از پوشیدن لباس گرم یا مراجعه به پزشک سر باز می‌زد؛ چراکه این کار با روزگاری که فیلم در آن می‌گذشت مطابقت نداشت. در یک کلام، دی لوئیس به خوبی از فضایی که اسکورسیزی برای ایفای نقش به او داده بود بهره برد.
لئوناردو دی‌کاپریو
5فیلم بلند و یک فیلم کوتاه حاصل همکاری لئوناردو دی‌کاپریو با اسکورسیزی است. «دارودسته‌های نیویورکی»، «هوانورد» (2004)، «مردگان» (2006)، «جزیره شاتر» (2010) و «گرگ وال استریت» (2013) 5فیلمی هستند که دی‌کاپریو برای اسکورسیزی بازی کرده و تقریبا در همه آنها ستایش شده است. اما نقش «تدی دنیلز» در جزیره شاتر و «جردن بلفورت» در گرگ وال استریت از نقش‌های دیگرش خاطره‌انگیزتر هستند. بعد از دنیرو، به‌نظر می‌رسد دی‌کاپریو بازیگری است که اسکورسیزی بسیار به او اعتماد دارد و از کارکردن با او لذت می‌برد.
جک نیکلسون
زمانی که جک نیکلسون قرار شد برای نخستین بار در فیلم «مردگان» جلوی دوربین اسکورسیزی برود، او می‌خواست که فیلم چیزی بیشتر از فیلم‌های گنگستری معمولی باشد، به همین دلیل ویلیام موناهان- فیلمنامه‌نویس این فیلم- شخصیت فرانک کاستلو با بازی جک نیکلسون را براساس جنایتکاری واقعی به نام «وایتی بالگر» نوشت که وجهی واقع‌گرایانه به فیلم داد. نیکلسون در این فیلم با آزادی عمل جنایتکار بی‌رحم و ترسناکی را به تصویر می‌کشد که تنها چیزی که برای او اهمیت دارد، خودش است. بازی نیکلسون در نقش فرانک کاستلو - به همراه نقش «وارن آر. اشمیت» در فیلم «درباره اشمیت» (2002) - بهترین نقش‌آفرینی او در دهه پایانی فعالیتش است.
بازیگرانی که اسکورسیزی دوستشان دارد
در همینه زمینه :
