مجید رحمتی| روزنامه‌نگار:
رسانه‌های پویا و مانا با بررسی ذائقه و نیاز مخاطب، به دنبال تولید محتوای مناسب و ترویج روحیه امیدآفرینی در جامعه هستند. پیکر زخمی کرمانشاه پس از سال‌ها محرومیت و مظلومیت با حمایت دولت تدبیر و امید و کمک مسئولان در حال بهبود و ترمیم است. ارتقای وضعیت اشتغال‌زایی، کاهش بیکاری و پایین آمدن از جایگاه نخست بیکاری کشور پس از چندین سال، بازگشایی مرز خسروی، رسمی شدن مرزهای شوشمی و سومار، گردآوری پرونده اورامانات برای ثبت جهانی به عنوان تنها گزینه جمهوری اسلامی ایران در یونسکو، میزبانی کلان رویداد کرمانشاه ۲۰۲۰ و ده‌ها خبر خوب دیگر نشاط اجتماعی و موج امیدآفرینی را در استان به همراه داشته است.
در این بین، اتفاق ناخوشایندی که از سوی قاتلان میراث ماندگار ایران‌زمین و «وندال‌ها» برای نقش‌برجسته ثلاث‌باباجانی افتاد، بسیار دردناک بود و بدون شک همه دوستداران میراث فرهنگی، مسئولان میراث، رسانه‌ها و دیگر نهادهای ذی‌ربط از شنیدن این اتفاق ناگوار بسیار رنجور شدند. جدا از مطالبه‌گری منطقی بیشتر رسانه‌ها، صدای به‌ظاهر اعتراض‌آمیز برخی دلواپسان پس از تخریب نقش‌برجسته از فردای انتشار خبر آن بلند شد، اما آنچه به این دست توصیف‌ها موضوعیت داده، گسترش شدت و عمق فرا روی لحن و موضوع نقادی و رسیدن به سطح تخریب و توهین است. بررسی و واکاوی موضوع تخریب نقش‌برجسته ثلاث‌باباجانی برای برخی از رسانه‌های استان به میزانی در اولویت بود که موضوعات مهم استان از جمله بررسی رونق تولید، اشتغال‌زایی برای جوانان، آسیب‌های اجتماعی، بیکاری، اعتیاد و... اهمیت نداشت.
تقریبا همه فعالان گردشگری، نهادهای رسانه‌ای و کنشگران میراث فرهنگی که در صف دلسوزان این حوزه و یا بی‌طرف هستند، مجموعه تخریب‌های انجام شده به‌خصوص هدف قرار گرفتن متولی میراث فرهنگی استان را به عنوان رفتارهای مغرضانه، کلیک‌خوری خبر و با هدف تسویه‌حساب‌های شخصی تلقی می‌کنند. در روزهای اخیر خبر سرقت کتیبه‌های خطی بسیار باارزش در مسجد ملاوردیخان قزوین در مرکز شهر و تخریب تپه باستانی ثبت ملی شده «پوئینک» با قدمتی 8 هزار ساله در نزدیکی شهرستان قرچک به وسیله بیل مکانیکی در کنار خبر تخریب نقش‌برجسته ثلاث‌باباجانی قرار گرفت. این در حالی است که نقش برجسته ثلاث‌باباجانی در ارتفاعات مرز ایران و عراق و در منطقه‌ای صعب‌العبور قرار گرفته که امکان حفاظت‌های فیزیکی شبانه به هیچ وجه میسر نیست.
به‌راستی نوع نگاه و برخورد رسانه‌های سراسری با سرقت آن کتیبه خطی معروف و تخریب تپه پوئینک با این‌که در مرکز شهر بودند چه بوده و یا اساسا نوع نگاه روزنامه‌نگاران حرفه‌ای با پدیده وندالیسم باید چگونه باشد؟ تخریب مسئولان یا آگاهی‌بخشی مردم و جوامع محلی؟
واضح است که تخریب هویت ملی و میراث نیاکانمان سریال تکراری تلخی با موضوع «ضربه زدن به هویت ملی» است که تهیه‌کننده‌اش افرادی جاه‌طلب و سودجو، کارگردانش وندال‌ها و بازیگرانش افرادی هستند که آگاهانه یا ناآگاهانه در دام سوءنیت شوم کارگردان گرفتار می‌شوند.
بهتر نیست به جای انتقادهای پرطمطراق با چاشنی تخریب و انتشار اخبار منفی با روح و روان مردم بازی نکنیم و کمر همت خود را در جهت رسالت رسانه‌ای خود و آگاهی‌بخشی و زدودن فقر فرهنگی از چهره زخمی دیارمان ببندیم و به جای عقده‌گشایی‌های شخصی راهکارهای خلاقانه‌ای برای توسعه استان مطرح کنیم یا به عنوان مثال در فرصت گرانبهای اربعین امسال، کرمانشاه را به عنوان قدمگاه اصلی زائران حسین(ع) معرفی کنیم؟
رسانه‌ها آینه تمام‌نمای کرمانشاه باشند
در همینه زمینه :
