فانتری؛ لازمه قصه و نمایش

صفا آقاجانی ـ  بازیگر و صداپیشه

قصه و نمایش در فرم تفاوت‌هایی با هم دارند ولی در محتوا به هم شبیهند، برای همین کم و بیش در نمایش‌ها وجوه نمایشی دیده می‌شود. معمولا در جامعه ما مردم نمایش‌هایی را دوست دارند که بار داستانی بیشتری داشته باشند. البته در همه جای دنیا قصه و داستان طرفدار دارد، اما بسته به تاریخ و جغرافیای هر منطقه نوع داستان پرمخاطب فرق می‌کند؛ یعنی در جایی داستان‌های اکشن و در نقطه‌ای دیگر قصه‌ها و روایت‌های دراماتیک، مخاطب بیشتری جذب می‌کنند.
علاقه مردم به نمایش‌هایی که بر محور یک داستان – معمولا خانوادگی – شکل می‌گیرند موجب شده تعداد زیادی از فیلم‌ها و به ویژه سریال‌ها بر این اساس ساخته شوند.
تجربه سال‌های اخیر نشان می‌دهد این داستان‌ها وقتی ادامه پیدا می‌کنند با اقبال بیشتری مواجهند، چرا که بیننده با کاراکترهای مختلف آشنایی پیدا می‌کند، با بعضی از آنها همذات‌پنداری می‌کند و در پی هر گره‌افکنی با ماجراهای جدیدی مواجه می‌شود بنابراین دوست ندارد سریال به این زودی‌ها تمام شود.  البته این به معنی کش‌دادن ماجرا نیست. هر داستانی برای جذابیت نیاز به فانتری دارد و این عنصر در هر رویداد داستانی مدت  و اندازه مشخصی دارد که بسته به نوع پرداخت داستان می‌تواند کوتاه یا بلند باشد.  البته نکته‌ای که در این میان باید همواره مورد توجه قرار گیرد این است که گنجاندن پیام‌های اخلاقی و اجتماعی که ضرورت برنامه‌هایی است که در عرصه‌ای گسترده پخش می‌شوند، باید همراه با ظرافت باشد. ظرافت و دقتی که موجب شود وجهه فانتری کار آسیب نبیند. در واقع هر نوع انتقال پیام و آموزشی چنان نرم و آهسته صورت گیرد که اصلا به چشم نیاید ولی در عین حال تاثیر خود را بر بیننده بگذارد.