رئیس دانشگاه علامه طباطبایی گفت: یکی از مطالبات دانشگاهیان این است که آیا می‌شود روزی مسئولان دانشگاه برای حل مسائل سیاسی خود با یک نهاد اصلی یا با شبکه‌ای از نهادها مواجه باشند و تکلیف خود را روشن کنند؟
به‌گزارش ایرنا، حسین سلیمی افزود: به‌عنوان مثال، در حوزه سیاست، فرهنگ و اینکه چه چیزی مشروع است یا نیست، دانشگاه باید با یک نهاد طرف باشد اما این پرسش همچنان بی‌پاسخ مانده است. وی افزود: گاهی مشکلات اصلی کشور در حوزه‌های بانک، صنعت و ساختارهای اقتصادی خلاصه می‌شود درحالی‌که ممکن است با مشکلات شدیدتر و عمیق‌تر از این مواجه باشیم. یکی از این مسائل، کاهش شدید سرمایه اجتماعی است. رئیس دانشگاه علامه طباطبایی تأکید کرد: این سرمایه در جامعه درست معنا نشده است؛ درحالی‌که جامعه براساس سرمایه اجتماعی قوام پیدا می‌کند و مجموعه‌ای از نظام باورها، اعتماد و انگیزش‌ها را شامل می‌شود.
سلیمی در ادامه با بیان اینکه سرمایه اجتماعی به‌عنوان یک پدیده در جامعه ما در حال کاهش است، افزود: این مسئله با گفتمان‌سازی قابل حل نیست؛ چراکه گفتمان، ساختنی نیست بلکه یک نظام باور است که در طول تاریخ شکل می‌گیرد و با خط تولید کارخانه متفاوت است.
به‌گفته سلیمی، در شرایطی که با پدیده ترک برداشتن سرمایه اجتماعی مواجهیم، با پدیده‌ای روبه‌رو هستیم که نطفه آن در دانشگاه‌ها با عنوان گروه‌های فشار جدید بسته شده است؛ گروه‌هایی که درصد خشونت آن ممکن است فیزیکی نباشد اما فشار آن بسیار شدیدتر از فشار فیزیکی دیده می‌شود. رئیس دانشگاه علامه طباطبایی با بیان اینکه وقتی سرمایه اجتماعی فشار وارد می‌کند، خشونت گروه‌های فشار نیز بیشتر می‌شود، افزود: حل این معضلات جامعه از سوی دانشگاه‌ها درصورتی تحقق می‌یابد که این نهاد تقویت شود. سلیمی اظهار کرد: دانشگاه نماد عقلانیت است و تهاجمی که به این نهاد شده و می‌شود، مسئولان دانشگاه‌ها را با پدیده جدیدی به‌عنوان تقلیل‌گرایی مدیریتی مواجه کرده است. کار رئیس دانشگاه غلبه بر گروه‌های فشار یا فراهم‌کردن حداقل‌های لازم برای تداوم دانشگاه شده است.
به‌گفته وی، دانشگاه باید از زیر تهاجم‌های فعلی خارج شده و اگر این نهاد دانشگاه تقویت شود، ما به مسئولان قول می‌دهیم به جنگ مشکلات بزرگ‌تر از اقتصاد و خودرو یعنی از دست رفتن سرمایه اجتماعی می‌رویم. سلیمی با طرح سؤالی از وزیر کشور، گفت: حدود ۷۰۰ تا ۸۰۰میلیارد تومان از پول مبارزه با آسیب‌های اجتماعی در اختیار این بخش قرار دارد، آیا این وزارتخانه حاضر شد بخشی از این بودجه را در اختیار دانشگاه‌ها قرار دهد که به حوزه پژوهش‌های آسیب‌های اجتماعی دانشگاه‌ها تزریق شود؟ آیا دستگاه‌های اجرایی حاضر شدند ۲۰هزار میلیارد تومان بودجه پژوهشی کشور را برای مقابله با حاشیه‌نشینی، فقر و غیره به دانشگاه‌ها بدهند تا ما از این حالت انفعال و تقلیل‌گرایی مدیریتی خارج شویم و به سمت حل مشکلات اجتماعی کشور برویم؟ آیا فقط دانشگاه‌ها باید آستانه تحمل خود را بالا ببرند؟ وقتی رهبری از ما می‌خواهند انسان‌های پرنشاط تربیت کنیم، در دایره منع‌های فعلی می‌توان چنین کاری کرد؟ چگونه باید از بند گروه‌های فشار جدید رها شویم؟
نهاد مشخصی باید مسئولیت حل مشکلات سیاسی دانشگاه‌ها را عهده‌دار شود
در همینه زمینه :