یادداشت
افشاگری ایران علیه صلح‌طلبی ترامپ !
جعفرگلابی/ روزنامه‌نگار
اکنون با همه مقدماتی که در مناقشه ایران و آمریکا گذشت این سؤال مهم خودنمایی می‌کند که اولا سمت و سوی حوادث چگونه خواهد بود و دوم؛ بهترین و کم‌هزینه‌ترین سیاست‌ها و تصمیم‌گیری‌ها برای خروج از بحران کنونی کدام است؟
متأسفانه قرائن و شواهد نشان نمی‌دهند که التهاب کنونی به این زودی‌ها فروکش کند و هر آینه ممکن است حادثه‌ای ناخواسته یا عامدانه از سوی ذینفعان تشنج و درگیری را از این هم بدتر کند. رئیس‌جمهور آمریکا اگر چه در ظاهر گاهی انعطاف زبانی نشان می‌دهد ولی در عمل فشارهای خود از طریق تحریم‌ها را که در تنش‌های کنونی «اصل مشکل» هستند بیشتر و ریشه دعوا را محافظت می‌کند! در این میان برخی راه خروج کم‌هزینه از این ماجرا را مذاکره با آمریکا می‌دانند و مذاکره در هر شرایطی را موجب ضرر و ایجاد مشکل بیشتر نمی‌دانند.
بله، اگر فروکش کردن فضای خطرناک کنونی موکول به یک نشست یکی دو ساعته که ترامپ خواهان آن است باشد چرا از آن استنکاف کنیم و خطر جنگ را از سر کشور برنداریم؟
اما واقعیات مسلم کنونی گزاره «مذاکره با آمریکا در شرایط کنونی برای ایران مفید و رفع‌کننده بحران است » را از اساس مخدوش می‌کند. ترامپ مثل تجربه کره‌شمالی نمایشی از گفت‌وگو را می‌خواهد و در یک مذاکره نمایشی نه امتیازی داده می‌شود و نه امتیازی گرفته می‌شود. در این مذاکره نه‌تنها تحریم‌های اقتصادی برداشته نخواهد شد بلکه حتی بخشی از آنها تعلیق نخواهند شد و دلیلی برای این کار وجود ندارد. آمریکا چرا باید یک بازی برده را واگذار یا تبدیل به مساوی کند؟ چرا باید در قبال چیزی که به‌دست آورده است امتیازی بدهد؟ ما در مذاکره تعلیق فعالیت‌های هسته‌ای را می‌توانیم بدهیم که داده‌ایم، مسلما آمریکا امتیازات بالاتر، ازجمله 12شرط اعلامی خود را می‌خواهد و حتی اگر این 12شرط عملی شوند هیچ تضمینی وجود ندارد که امتیاز جدیدی درخواست نشود. بالاتر اینکه فرض کنیم در یک مذاکره ساده توافقی حاصل آمد و در عمل قول داده شد که برخی تحریم‌ها یا حتی کل تحریم‌ها برداشته شود، چه تضمینی وجود دارد که به کوچکترین بهانه‌ای زیر همه‌‌چیز زده نشود و عهدشکنی آشکار دوباره صورت نگیرد؟ شاید معدود موافقان مذاکره معتقد به اخلاق در سیاست باشند و تصور کنند آقای ترامپ برای رضای خداوند دست از فشار علیه ایران بردارد ! اما این نمایش در هر صورت تقریبا پیروزی ترامپ در انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا را مسجل خواهد ساخت و در دوره بعدی که دیگر ریزش آرا برای رئیس کاخ سفید از اهمیت چندانی برخوردار نیست قطعا سخت‌ترین و تندترین تقابل‌ها با ایران به منصه ظهور خواهد رسید. آقای ترامپ درصورت موفقیت در برگزاری مذاکره با مقامات ایرانی به مردم آمریکا خواهد گفت من برخلاف اوباما بدون دادن کوچکترین امتیازی ایران را پای میز مذاکره آوردم و هیبت جمهوری اسلامی در منطقه را شکستم. لذا انعطاف‌های کنونی در لسان رئیس‌جمهور آمریکا فقط یک پز صلح‌طلبانه و تبلیغاتی است و کوچکترین ارزش و اعتبار عملی ندارد.
ترامپ درست در زمانی که شرط‌های غیرمعقول خود برای مذاکره را بر می‌دارد و حتی از ایران به خاطر شلیک نکردن به هواپیمای دارای سرنشین قدردانی می‌کند قول تحریم‌های بیشتر علیه ایران را می‌دهد و این معنایی جز دمیدن بر تنور تنش با ایران و استقبال از جنگ و تحریک تهران ندارد. در این میان بسیار حائز اهمیت است که ایران از ترسیم یک فضای غیرواقعی و مزورانه توسط رئیس‌جمهور آمریکا جلوگیری کند. کاخ سفید اگر اراده‌ای برای کم کردن تنش‌ها با ایران دارد و مثلا صلح‌طلب است باید حسن نیت خود را از طریق عمل و کم کردن تحریم‌ها نشان دهد و لفاظی‌های او برای مردم ایران آب و نان نمی‌شود. برای اثبات عدم‌صداقت آقای ترامپ، ایران می‌تواند باز هم از الگوی موفق پیشنهاد آزادی زندانیان دو کشور توسط آقای ظریف استفاده کند؛ مثلا اعلام کند درصورت لغو یکی از تحریم‌های مهم، ایران آماده است تا سفرای 2 کشور در یک کشور ثالث به مذاکره بپردازند واگر این دیپلماسی واقعی و نه شعاری با موفقیت روبه‌رو شد در برابر لغو هر تحریمی سطح مذاکره‌کنندگان بالاتر رود و اگر تحریم‌ها به وضعیت پیش از خروج آمریکا از برجام برگشت امکان مذاکره وزیران خارجه 2 کشور فراهم شود؛ همانگونه که پیش از عهدشکنی آمریکا مذاکرات 2کشور در قالب برجام برقرار بود. متأسفانه کسانی که بر مذاکره با آمریکا پیش از بازگشت این کشور به برجام تصریح دارند عملا خواستار دادن امتیاز بزرگی به آقای ترامپ هستند؛ درحالی‌که حتی نمی‌توانند ثابت کنند که با چنین مذاکره‌ای، حداقلی از امتیاز کسب خواهد شد.
در همینه زمینه :
