کِلک
زاری بر مردگان از دیرباز مرسوم بود که اوستا آن را منع می‌کرد و معتقدان به آن همچنان بر عزیزان از دست‌رفته می‌گریستند. ایرانیان پس از مسلمانی هم سال‌ها با سرودها و به آیین خاص برای سیاوش دین و اساطیر پیشین سوگواری می‌کردند. نه‌تنها در بخارا که در مرو نیز نشانی از گریستن و سرود خواندن در دست است. از جانبی دیگر، همیشه سوگواری بر مردگان یکی از رسم‌های همگانی دیلمیان بود.
سوگ سیاوش (در مرگ و رستاخیز)؛ شاهرخ مسکوب،
صفحه87
