یادداشت
شعله‌ای که باید زبانه کشد
محمدعلی علومی/ نویسنده و اسطوره‌شناس
بلایای طبیعی بخشی جدایی‌ناپذیر از تاریخ بشرند. در دوردست‌های تاریخ پیش از آنکه تمدنی شکل گرفته باشد و قبل از همه جنگ‌ها، جهانگشایی‌ها، لشکرکشی‌ها و خونریزی‌ها این حوادث طبیعی بودند که بشر را در مقیاسی وسیع دچار آسیب و زیان می‌کردند.
چیزی که از تمام این مصیبت‌ها در یاد انسان و حافظه تاریخ مانده است مرگ و میرها و خرابی‌هاست.
با این همه غیر از آسیب‌های فیزیکی و تخریب مناطق مسکونی، بلایای طبیعی، جنبه ناراحت‌کننده و عمیق دیگری دارند، اینکه گذشته‌های تلخ و شیرین و به عبارت دیگر خاطرات مردمان را حذف می‌کنند و نشانی از آن باقی نمی‌گذارند.
سایه مصیبتی چون سیل و زلزله آنقدر بزرگ و سنگین است که خاطرات دیگر تحت‌الشعاع آن قرار می‌گیرد و همه چیز جز مصیبت از خاطر دچارشوندگان می‌رود.
جز این، همه نشانه‌های یادآور خاطرات از صحنه و محیط زندگی پاک می‌‌شوند. جامعه‌ای که متشکل از افرادی با گذشته‌های متفاوت است و جامعه‌ای که در مسیر رو به تحول خود تاریخ را می‌سازد، ناگهان برای مدتی فاقد تاریخ می‌شود. اشخاص با گذشته نزدیک اما نابود شده مواجهند و با تأثیرات دردناک آن دست به گریبانند.
در زلزله بم، برای ما ساکنان این شهر از بین رفتن ده‌‌ها هزار نفر یک مصیبت بود و این واقعیت که کودکی، نوجوانی و جوانی‌مان دیگر هیچ جنبه بیرونی ندارد، مصیبت دیگر.
امیدوارم عزیزان آسیب‌دیده از سیل تسلیت مرا بپذیرند و با همدلی‌های هموطنان آرام بگیرند و از پای نیفتند.
نکته‌ای که در این میان بیش از همه مهم است و علت اصلی این نوشته هم به حساب می‌آید بیان این است که با همه این دردها و مصیبت‌ها وظیفه اصلی انسان تلاش برای روشن نگه داشتن شعله زندگی است و اینکه هر گاه این شعله رو به افول برود باید پای آن دمید تا جان بگیرد و زبانه بکشد تا روشنای زیستن ادامه یابد.
