کِلک
کِلک
ورونسکی در آن نگاه کوتاه فرصت یافت سرزندگی‌ای را که بر چهره‌اش جولان می‌داد و میان دو چشم براقش جابه‌جا می‌شد و آن لبخند ناچیزی را که به لبش انحنا می‌داد دریابد.
در زندگی وضعی نیست که انسان نتواند به آن خو بگیرد. به‌ویژه هنگامی که ببیند همه اطرافیانش آن را پذیرفته‌اند.
میان آدمیان چیزی نیست جز دیوارهایی که خود ساخته‌اند.
جنگ و صلح، لئو تولستوی، ترجمه: سروش حبیبی
