سرطلایی، سرگردان سر کاری!

استقلال خوزستان اگرچه قعرنشین لیگ برتر است، اما به‌طور کلی خیلی سخت می‌بازد. آنها روز پنجشنبه هم همین فرمول را برابر پرسپولیس تکرار کردند و با وجود اینکه به‌مدت بیش از یک نیمه 10نفره بودند، اما جان سرخ‌ها را به لب رساندند تا امتیازات کامل مسابقه را تحویل بدهند. البته که این مسابقه بحث‌های مفصل داوری هم داشت. با این وجود اهم نکات فنی بازی پنجشنبه چیزهای دیگری بود.
   شاید بهترین تعبیر برای خطاب کردن جلال حسینی، همان عبارتی باشد که عادل فردوسی‌پور به کار برد: «تمام‌نشدنی». جلال که مثل اکثر اوقات وظایف دفاعی‌اش را به‌خوبی انجام داد، این بار در فاز تهاجمی هم به کمک تیم آمد و گره بازی را با یک ضربه سر طلایی باز کرد. توجه داشته باشید که حسینی از نظر روحی سال سختی را پشت‌سر گذاشته است. غیبت باورنکردنی در جام‌جهانی و البته جام‌ملت‌های آسیا دوران حضور او در تیم ملی را به بدترین شکل ممکن به پایان برد، اما جلال کوتاه نیامده و هنوز با صددرصد توانش دارد می‌جنگد. هدف او از مبارزه، انگار خود مبارزه است و با این اوصاف شاید حالا حالاها باید برای بازنشستگی کاپیتان پرسپولیس منتظر بمانیم.
  خریدهای پرسپولیس هنوز جا نیفتاده‌اند و نقش مورد انتظار را ایفا نمی‌کنند. مهدی ترابی از آن جمله است؛ بازیکنی که انگار فعلا در ترکیب تیم سرگردان است و برانکو به جمع‌بندی نهایی راجع‌به پست بازی او نرسیده است. ترابی در اهواز به‌عنوان مهاجم بازی کرد، در نیمه اول بازی تهران وینگر راست بود و در نیمه دوم به وینگر چپ تبدیل شد. او در هیچکدام از این 3 پست هم کارایی مورد انتظار را نداشت، هرچند مسلم است که به این زودی نباید از خریدها انتظار ارائه بهترین نمایش‌شان را داشت.
   ماریو بودیمیر یک بمب ساعتی است که علیه خود برانکو کار می‌کند. او که در مسابقات قبلی به‌عنوان بازیکن ذخیره نمایش‌های بدی نداشت، برابر استقلال خوزستان برای نخستین‌بار در ترکیب اصلی قرار گرفت و واقعا ناامیدکننده نشان داد. برانکو 90دقیقه او را حفظ کرد تا شاید با زدن اولین گل از زیر فشار نجات بیابد، اما این ترفند پروفسور هم کارساز نبود. قطعا اگر پرسپولیس در همین بازی امتیازی از دست می‌داد، مسئله بودیمیر به سرفصل انتقادها از برانکو تبدیل می‌شد. او که در این مسابقه کند و سنگین نشان می‌داد، 4 بار در آفساید ماند، طوری که انگار حضورش در ترکیب کاملا سرکاری بود! بودیمیر برای نجات دادن خودش و برانکو فرصت زیادی ندارد. او باید بداند بازی‌های پرسپولیس رفته‌رفته سخت‌تر خواهد شد و آنها مهاجم باکیفیت‌تری لازم دارند؛ حداقل با میزان اثرگذاری گادوین منشا.
   ظاهرا علیرضا بیرانوند قصد دارد آنقدر به عادت دریبل زدنش در مقابل دروازه ادامه بدهد که یک بار یک هزینه کمرشکن به پرسپولیس تحمیل کند. البته فصل گذشته در بازی با سپاهان ساسان انصاری توپ او را گرفت، اما چون آن صحنه به جایی نرسید و سرخ‌ها برنده شدند، علیرضا عبرت نگرفت. بیرانوند در تیم ملی از ترس کی‌روش کمتر این کار را انجام می‌داد، اما در پرسپولیس چپ و راست دریبل‌زنی می‌کند. طبیعی است که الان مهاجمان لیگ از این کار او شناخت پیدا کرده‌اند و موقع نزدیک شدن به بیرانوند احتمال توسرتوپ‌زدن گلر پرسپولیس را درنظر می‌گیرند. این کار بیرو قشنگ بوی «شر» می‌دهد. حیف اوست که به‌خاطر گاف دادن در چنین اقدامی، سیبل انتقادات شود.
   با بازگشت شجاع خلیل‌زاده، کلین‌شیت‌های پرسپولیس هم برگشت. از نظر فنی شجاع قطعا در نیم‌فصل اول جزو بهترین بازیکنان ایران بود و ظاهرا همان فرم را برای دور برگشت هم حفظ کرده است. این بازیکن غیر از ضربات سر مسلط، تکل‌های دقیق و نجات‌بخش و دوندگی بالا، در برخی فاکتورهای هجومی هم تقویت شده است. پاس قطری او برای مهدی شیری در میانه‌های نیمه دوم، از آن دست صحنه‌هایی است که حتی از پاسورهای لیگ برتر هم به ندرت می‌بینیم. آیا واقعا جای شجاع در جام‌ملت‌ها خالی نبود؟