حرف می‌زنه؟ حرف می‌زنه!

سید بهنام حسینی /خبرنگار

فیلم بیش از هر چیزی به‌دنبال نفی الگوی زنِ مادرِ رنج کشیده زبان در کام کشیده است.زنی که دست به انتخاب‌هایی سخت و مخالف ارزش‌های عرفی می‌زند و دختری را که از او مشاوره می‌گیرد نیز به‌دنبال کردن آرزوهایش فارغ از تأثیر تصمیماتش بر دیگران ترغیب می‌کند.
از طرفی دیگر در پی تصویر کردن زنی است که قدرت قبولاندن خواسته‌هایش و به کرسی نشاندن حرف‌هایش را دارد هرچند که با تابوهای جامعه همخوانی نداشته باشد. او می‌کوشد در عین استقلال، رابطه عاطفی عادلانه و البته خودخواسته‌ای هرچند به قیمت تحمل رنج سال‌ها دوری از فرزندان و مورد تنفرشان بودن را به‌دست بیاورد. فیلم با تعلیقی هدفمند تا مدتی از ارائه جزئیات و اطلاعاتی که باعث هویدا شدن روابط و نسبت‌های کاراکترها می‌شود، طفره می‌رود و از طریق افشای تدریجی رابطه 3 نفره کاراکترهای محوری درام تماشاگر را کنجکاو و در نتیجه پیگیر سرنوشت آنها می‌کند. علاوه بر این فیلم از طنزی به‌شدت ساده و بعضی مواقع تلخ اما انسانی برخوردار است که گاه و بیگاه خنده‌ای روی لب تماشاگر می‌نشاند.درام فیلم حول 3کاراکتر اصلی و موقعیت آنها چه از لحاظ عاطفی و چه از وجه حقوقی نسبت به هم شکل می‌گیرد که سبب می‌شود که درگیری و کشمکش‌های آنها بیشتر جنبه درونی و کمتر بیرونی داشته باشد و دقیقا به همین دلیل روند استحاله شخصیت‌های دخیل در ماجرای فیلم به‌صورت کلاسیک اتفاق نمی‌افتد.کاراکتر‌ها حتی با سکوت کردنشان نوعی تنش ایجاد می‌کنند که سبب پیش رفتن تحول دراماتیک می‌شود.فیلمساز سعی می‌کند با استفاده از میزانسن‌ها و ترکیب‌بندی‌های زیبا در این موقعیت‌های دراماتیک احساسات لطیف انسانی را در مخاطب برانگیزاند.سکانس‌هایی چون بازی‌ رؤیا‌پردازی و داستان‌سازی‌ درباره آدم‌های در حال گذر از کوچه، شکوه(فاطمه معتمدآریا) و فریدون(رضا بابک) روی بالکن هنگام باران یا گفت‌وگوی شکوه و رضا(سعید آقاخانی) شب در کارگاه نمونه‌هایی از این دست هستند.به همین‌خاطر فیلمساز با استفاده عامدانه از ریتم کند افشای اطلاعات و رخدادها در فیلمنامه و نماهای طولانی و البته پرهیز از کات‌های فراوان در کارگردانی اثر سعی می‌کند اتمسفر زندگی معمولی انسان‌های عادی را پیش چشم مخاطب به نمایش بگذارد؛ انسان‌های عادی که گاهی باید یکدیگر را تحمل کنند و توامان نفرت بورزند و دوست بدارند!  نکته آخر اینکه بازی بازیگران فیلم از نقاط قوت فیلم است که برای دیدن فیلم انگیزه ایجاد می‌کند.