‌استاندارد سینما

میرکریمی پس از چندین تجربه متفاوت دوباره به سینمای «خیلی دور، خیلی نزدیک» بازگشته است. او این‌بار نیز شخصیت فیلم را در مسیری قرار می‌دهد که خواه‌ناخواه به تغییر او منجر می‌شود. این‌بار سیر و سلوک شخصیت داستان مانند خیلی دور خیلی نزدیک در تنهایی و انزوا رخ نمی‌دهد، این موقعیت‌ها و برخورد شخصیت فیلم با آدم‌هاست که او را با وجه دیگری از او روبه‌رو می‌کند.
تکرار فیلم جاده‌ای میرکریمی دوباره شخصیت فیلم را بر سر دوراهی دل و عقل قرار می‌دهد و در نهایت این وزنه دل است که بر وزنه عقل سنگینی می‌کند. ویژگی فیلم این است که این تغییر را گل‌درشت تصویر نمی‌کند. «قصر شیرین» به لحاظ ساختار و پرداخت همچنان استاندارد مشخصی از سینما را به نمایش می‌گذارد و حتی اگر با محتوای فیلم او موافق نباشیم نمی‌توانیم مدیوم مناسبی که برای ارائه مفهوم مدنظر خود ارائه کرده است را نادیده بگیریم. سینمای میرکریمی به همان اندازه که جهان‌بینی خود را ارائه می‌کند، هنرمندانه و سینمایی است و از این منظر است که می‌توان کارگردانی او را به دور از محتوا ستود.