شاید ابری ببارد... طرح جلوگیری از آلودگی هوا ،25سال پیش در مجلس

نیلوفر شادان

سال‌هاست نیمه‌های پاییز که می‌شود نفس‌ها در سینه حبس می‌ماند و روی صورت‌ها به‌جای شالگردن ماسک می‌نشیند.

 سال‌هاست که مردم کوتاه‌ترین مسیرها را هم با سرفه‌های خشک طی می‌کنند و هر از چند گاهی از درد و سوزش، دستشان را روی سینه می‌گذارند. نیمه‌های پاییز که می‌شود انگار طبق توافقی از پیش تعیین‌شده تابلوهای سنجش کیفیت هوا، موظف به نشان‌دادن بالاترین نقطه غلظت آلاینده‌ها هستند و مردم چشم بر آسمان می‌شوند تا مگر بادی بوزد یا ابری ببارد.

این روزها میزان آلودگی هوای شهرهای صنعتی ایران از مرز هشدار گذشته  اما هنوز اقدامی مؤثر در این زمینه انجام نگرفته است. موضوع توجه به آلودگی هوا از سال‌های دور از سوی کارشناسان مطرح می‌شد. به‌عنوان مثال سال 72 بود که جمعی از پزشکان نسبت به آلودگی هوای تهران هشدار جدی دادند. در آن مقطع پزشکان قلب و ریه و کارشناسان محیط‌زیست در بیانیه‌ای اعلام کردند که متأسفانه ساده‌انگاری، مماشات و پرده‌پوشی باعث شده واقعیت خطرناکی که زندگی شهروندان ما را تهدید می‌کند نادیده گرفته شود.

حتی در آن سال، کارشناسان استفاده از باران مصنوعی را هم برای کاهش آلودگی هوای پایتخت توصیه کردند. آنها معتقد بودند که کاهش پوشش گیاهی موجب شده است که میزان آلودگی هوا بالا برود؛ بنابراین برای کاهش آلودگی هوا باید از باران مصنوعی بهره برد تا هم کاشت دیم رونق بگیرد و هم از میزان غلظت آلاینده‌ها کم شود.

6بهمن سال 72 هم نمایندگان ملت در مجلس کلیات طرح جلوگیری از آلودگی هوا را تصویب کردند که به موجب آن طرح هر عملی که آلودگی هوا را به‌دنبال داشته باشد ممنوع شد. تمامی خودروها موظف به انجام معاینه فنی شدند و مقرر شد که به‌منظور حفظ محیط‌زیست شهرها، کارخانجات آلاینده از شهرها و اطراف آنها به نقاط دیگری انتقال یابند.

الان 25سال از تصویب آن طرح گذشته اما همچنان هوای شهرها آلوده است و در اجرای ممنوعیت‌های محیط‌زیستی مماشات می‌شود.