تعدادی از ساکنان منطقه اطراف دریاچه چیتگر از مشکلات زندگی به همشهری می‌گویند

      رفعت طالب‌زاده، از سال94 در یکی از برج‌های مشرف به دریاچه ساکن شده. وی که 2فرزند 12 و 8ساله دارد، می‌گوید: مدارس اطراف‌مان به قدری شلوغ و مملو از دانش‌آموز است که بعد از یک سال ترجیح دادم پسرانم را به منطقه5 ببرم. سال گذشته پسرم در کلاسی با 40دانش‌آموز همکلاسی بود و معلم با این تعداد دانش‌آموز نمی‌توانست به درس و مشق بچه‌ها برسد. پسر کوچکم هم در ‌کلاس اول در شهرک خرازی درس می‌خواند که با 35دانش‌آموز دیگر همکلاسی بود و ترجیح دادم برای اینکه به درس بچه‌ها لطمه‌ای وارد نشود بچه‌هایم را از مدارس این منطقه خارج کنم و هر دو را در مدرسه‌ای در منطقه 5 ثبت‌نام کنم. یکی از مشکلات منطقه 22و اطراف دریاچه این است که با این حجم جمعیتی که در منطقه ساکن شده‌اند زیر ساخت‌ها آماده نشده و هنوز برای خیلی از ابتدایی‌ترین امکانات در مضیقه هستیم.


      علیرضا طیبی‌مفرد، از ساکنان برج آسمان2 است که بعد از 7سال انتظار برای تکمیل شدن خانه‌اش توانسته از مستأجری نجات پیدا کند و صاحب خانه شود. وی می‌گوید: از دو سال قبل تا الان که اینجا ساکن شده‌ایم اگر چه امکانات بهتر شده اما هنوز جوابگوی نیازهای ساکنان نیست. وضعیت ساکنان شمال بزرگراه بهتر از ماست که در اطراف دریاچه ساکن هستیم. آنجا امکانات بیشتری برای ساکنان وجود دارد. ما تا 2 ‌ماه قبل برای خرید نان تازه باید به شهرک خرازی می‌رفتیم و یا نان فانتزی و نان‌های بسته‌بندی را از همین اطراف دریاچه می‌خریدیم. حالا دو ماهی هست که یک مجتمع پخت نان در نزدیکی دریاچه راه‌اندازی شده تا جوابگوی نیاز ساکنان باشد، اگرچه بودن این مجتمع بهتر از نبودن آن است اما این منطقه اطراف دریاچه نیازمند بسیاری از امکانات ازجمله سوپر مارکت‌های بیشتر، نانوایی‌های بیشتر و سایر امکانات مورد نیاز اهالی است.


      معصومه خلجی، دل پری از ترافیک روزهای پنجشنبه و تعطیل در اطراف دریاچه دارد. او می‌گوید:‌ درست است که پارکینگ‌های بزرگی اطراف دریاچه برای مسافران درست شده اما پارکینگ‌ها جوابگوی مسافران نیست. ما روزهای تعطیل از صدای بوق‌های اعتراضی رانندگان، پارک‌های دوبل و پارک کردن جلوی درهای پارکینگ‌مان آسایش نداریم. باید در کنار این پارکینگ‌های سر باز چندین پارکینگ طبقاتی بلندمرتبه در اطراف دریاچه احداث می‌شد. اینجا در روزهای آخر هفته و تعطیل بیشتر به یک پارکینگ بزرگ شبیه می‌شود تا محلی برای تفریح و سرگرمی و البته زندگی هزاران نفر ساکن منطقه.


      حسین کلهری، می‌گوید: می‌گویند با راه‌اندازی ایران‌مال این منطقه هم رونق بیشتری می‌گیرد و هم ترافیک و ازدحام بیشتری را خواهد داشت. کاش قبل از راه‌اندازی این مجتمع تجاری، نیازهای اولیه ساکنان منطقه احداث شود و بعد به فکر تفریح و سرگرمی مردم سایر مناطق و توریست‌ها باشند. الان برای خریدن نان تازه باید از یک طرف دریاچه به سمت دیگر برویم تا بتوانیم نان بخریم، برای خرید میوه غیر از بازار تره‌باری که وجود دارد، کمبود مغازه‌های میوه و سبزی فروشی کاملا مشهود است، اگر تا ظهر اینجا بمانید وانتی‌هایی را می‌بینید که بار میوه، سبزی، ظرف و ظروف و... دارند و با صدای بلند در پایین برج‌ها برای فروش محصولات‌شان تبلیغ می‌کنند و ساکنان برج هم خریدهایشان را از این وانتی‌ها انجام می‌دهند، این واقعا در ‌شأن منطقه‌ای نیست که قرار بوده قطب گردشگری تهران شود و الان پر از وانتی‌های دستفروش است، البته خدا پدر و مادر آنها را رحمت کند زیرا اگر اینها نبودند اهالی برای برطرف کردن نیازهای روزمره‌شان لنگ می‌ماندند. او ادامه می‌دهد: سال‌ها بود که این وانتی‌ها را جز در برخی مناطق محروم شهر مشاهده نمی‌کردیم اما الان در اطراف دریاچه و پایین برج‌ها وانتی‌ها می‌ایستند، فرش کوچکی پهن می‌کنند، بساط چایشان را علم می‌کنند و تا بعد از ظهر به فروش محصولات‌شان مشغولند. اهالی هم دیگر به آنها عادت کرده‌اند و به جای اینکه مسافت زیادی را تا میدان اتریش که امکانات بهتری نسبت به سایر محله‌ها دارد، طی کنند از همین وانتی‌ها خرید می‌کنند.


      مینا سید‌زاده، می‌گوید: زمانی که آپارتمان‌مان را می‌خواستیم پیش خرید کنیم، اصلا فکر نمی‌کردیم که روزی برای خرید میوه و سبزی مجبور باشیم با عجله از طبقه دوازدهم به پایین بیاییم و از وانتی خرید کنیم. حداقل تصورمان این بود که امکانات اولیه پیش‌بینی شده و می‌توانیم در کنار آرامشی که اینجا خواهیم داشت، زندگی بدون دغدغه‌ای را داشته باشیم. ‌دخترم را در دبستان آن طرف اتوبان ثبت‌نام کرده‌ام، کلاس‌ها با 35دانش‌آموز تشکیل شده، برای مسیری که اگر پیاده می‌توانستیم برویم حداقل 20دقیقه راه بود برای دخترم سرویس گرفته‌ام تا با دیگر دانش‌آموزی که همسایه هستیم، باهم به مدرسه بروند، همین مسیر 20دقیقه‌ای به این خاطر که سرویس باید بچه‌های دیگر را سوار کند و دور شهرک را بزند و به مدرسه برود بیشتر از یک ساعت زمان می‌برد. صبح و عصر همین داستان را برای سرویس بچه‌ها داریم. اگر همزمان با ساخت‌وساز برج‌ها فکری برای ساخت مدارس در مقاطع مختلف تحصیلی در کنار برج‌ها می‌شد، حداقل خیال‌مان از تحصیل بچه‌ها راحت بود. ما امکانات بهداشتی بسیار کمی هم داریم.


      علیرضا محمدخانی، از 3سال قبل همسایه دریاچه شده است، وی می‌گوید: یکی از مهم‌ترین نیازهای ساکنان هر منطقه موضوع بهداشت و درمان است. با وجود اینکه چند سالی هست که اطراف دریاچه مسکونی شده است اما یکی از مهم‌ترین کمبودها در این محله کمبود مراکز بهداشت و درمان دولتی است. وضعیت ساکنان شهرک خرازی که بالای اتوبان قرار دارد خیلی بهتر از ساکنان جنوبی اتوبان و همسایگان دریاچه است، بیمارستان تریتا تنها بیمارستان اطراف دریاچه است، بیمارستان اعصاب و روان دکتر سمیعی که هنوز نیمه کاره مانده و مشخص نیست چه زمانی راه‌اندازی می‌شود. چندین درمانگاه و کلینیک کوچک خصوصی هم در منطقه وجود دارد اما جوابگوی نیاز اهالی نیست.


      محبوبه مقیمی، ساکن یکی از برج‌های کنار دریاچه می‌گوید: اگر چه خط اتوبوسرانی از مترو به سمت دریاچه و شهرک‌های اطراف آن راه‌اندازی شده اما جوابگوی نیازهای ساکنان نیست. من 5سال است که ساکن این محله هستم، اگر قرار باشد از اتوبوس برای رسیدن به مترو استفاده کنم و از آنجا به سایر مناطق شهر بروم، جز پشیمانی برایم دستاورد دیگری ندارد، اتوبوس از ابتدای خط در اطراف دریاچه و شهرک‌های اطراف دور می‌زند تا مسافران را سوار کند و درنهایت بعد از نزدیک به یک ساعت به مترو می‌رسیم. تازه باید شانس بیاوریم که سر وقت به ایستگاه برسیم وگرنه برای رسیدن به اتوبوس بعدی باید مدت‌ زمان زیادی معطل شویم. البته تاکسی‌ها وضع‌شان بهتر است. وقتی که برج‌ها تحویل ساکنان شد، کم‌کم تاکسی‌ها هم به اطراف دریاچه آمدند و شدند کمک حال اهالی. به‌نظرم برای رسیدن به مترو از اطراف دریاچه بهترین مسیر غیر از وسیله شخصی همین تاکسی‌های گردشی است. وی می‌گوید: در کنار سیستم ناقص حمل‌ونقل عمومی کمبود امکانات ورزشی هم در اطراف دریاچه کاملا مشهود است، اگر چه در پایین بعضی از برج‌ها پیمانکارها سالنی را برای ورزش‌هایی مثل تنیس روی میز و اتاقی را برای نرمش و ورزش‌هایی مثل یوگا و... اختصاص داده‌اند اما این مشمول همه برج‌ها نمی‌شود و سایر اهالی اطراف دریاچه از نعمت اماکن ورزشی محروم هستند و در نهایت باید از یکی دو باشگاه ورزشی که در شهرک خرازی و شهرک‌های اطراف آن وجود دارد استفاده کنیم.