وقتی توپ درون محوطه جریمه پیکان به علی علیپور رسید، شوت‌زدن از چنین زاویه‌ای در شرایط عادی یک تصمیم منطقی به‌نظر نمی‌رسید اما درست مثل بسیاری از دقایق بازی، پرسپولیس همین یک مهره را درون محوطه داشت و برای علیپور، چاره‌ای به‌جز شلیک نمانده بود. او ضربه‌اش را روانه دروازه کرد و وحید شیخ‌ویسی که حتی بیشتر از هواداران پرسپولیس از این ضربه غافلگیر شده بود، نتوانست واکنش درستی در مقابل توپ علیپور داشته باشد. جالب‌تر از این گل، چهره امید عالیشاه بود که درست پشت سر علی علیپور دیده می‌شد. بازیکنی با دهان کاملا خونین که در نمایی شبیه شخصیت‌های ترسناک دنیای کمیک، آماده بود تا بی‌رحمی تیم برانکو را به تصویر بکشد. پرسپولیس در سخت‌ترین شرایط «زنده» از دل این مسابقه خارج شد و آتش را به گلستان تبدیل کرد. در پایان نیمه اول، به‌نظر می‌رسید آنها همه‌‌چیز را باخته‌اند و شانسی برای نتیجه‌گرفتن در این مسابقه ندارند اما تیم کم‌رمق پروفسور بین دو نیمه متحول شد و از همان دقایق ابتدایی، روی دروازه حریف فشار آورد. تعویض حسین‌پور و تغییر جایگاه چند ستاره پرسپولیس، اوضاع را به سود این تیم تغییر داد و آنها به کمک تیزهوشی، روحیه جنگجویانه، تسلیم‌ناپذیری و کمی هم خوش‌شانسی، تیم مجید جلالی را با شکست بدرقه کردند؛ تیمی که فصل گذشته در همین ورزشگاه پرسپولیس را با همه ستاره‌هایش شکست داده بود. واکنش مهره‌های تیم برانکو به این برد، چیزی شبیه واکنش آنها به بردهای بزرگ آسیایی بود. روی کاغذ شاید نبرد با پیکان تنها یک جدال معمولی به‌نظر می‌رسید اما چه اتفاقی رخ داد که این پیروزی اهمیت بسیار زیادی برای بازیکنان، هواداران و کادر فنی باشگاه پیدا کرد؟
پرسپولیس رؤیای مرد کروات هنوز «نفس» دارد و این مهم‌ترین پیامی است که در پایان نبرد با پیکان به رقبا مخابره می‌شود. تصور می‌شد برگزاری ناگهان این مسابقه، لطمه بزرگی به پرسپولیس خواهد زد اما ظاهرا این تیم هنوز هم قصد ندارد از عادت به استفاده همیشگی از پدال گاز دست بکشد. آنها در شرایطی مهیای نبرد با پیکان شدند که برانکو ایوانکوویچ قبل از سفر به کرواسی برای استراحت، تصور نمی‌کرد باید در چنین روزی با یک حریف لیگ برتری مسابقه بدهد. جلسه‌های تمرینی سرخپوشان تا 2 روز قبل از جدال با پیکان تعطیل بود و بازیکن‌ها در شهرها و حتی کشورهای دیگر، استراحت می‌کردند. به‌صورت همزمان، علیرضا بیرانوند و احمد نوراللهی نیز در اردوهای تیم ملی به‌سر می‌بردند و حمیدرضا طاهرخانی با تیم ملی امید و بشار رسن با تیم ملی عراق تمرین می‌کردند. مصدومیت حسین ماهینی و محمد انصاری نیز همچنان ادامه داشت و قرار نبود هیچ معجزه‌ای این‌دو بازیکن عصا به‌دست را به ترکیب تیم برگرداند. پرسپولیس این 3 امتیاز را از دهان شیر بیرون کشید اما نام این شیر، پیکان نبود. آنها برای بردن این مسابقه، باید با ناملایمات بسیار زیادی مبارزه می‌کردند و دشواری‌های فراوانی را کنار می‌زدند. سرخ‌ها باید در ساعت‌های منتهی به بازی، با باور اینکه نیرویی برای برنده‌شدن ندارند مبارزه می‌کردند و سرانجام با وجود صورت‌های خون‌آلود و ساق‌های خسته، در پایان این مبارزه دست‌شان به‌عنوان طرف برنده بالا رفت. این بازی شاید نقطه عطف این فصل پسران برانکو ایوانکوویچ بود؛ تیمی که انتظار می‌رفت بعد از فینال آسیا دچار فروپاشی روحی و کمبود انگیزه شود و حداقل برای مدتی در بحران به سر ببرد اما همین تیم خسته، ناقوس جنگ را برای رقبا به صدا درآورد.
برانکو و شاگردانش با شکست دادن پیکان، به لیگ برگشتند. حتی یک تساوی نیز، فاصله آنها با صدر جدول را زیاد می‌کرد اما این تیم علاوه بر حفظ روند بی‌شکستی در لیگ هجدهم، دوباره در قامت یک مدعی ظاهر شد و نشان داد با وجود 2 قهرمانی متوالی در لیگ، هنوز از رسیدن به موفقیت در تورنمنت‌های داخلی اشباع نشده است. انگیزه پرسپولیسی‌ها برای رسیدن به پیروزی در این جدال، شاید حتی از خود این پیروزی نیز مهم‌تر به‌نظر می‌رسید. حالا پرسپولیس به‌صورت میانگین از هر بازی 2 امتیاز به‌دست آورده و درصورت درخشش در 5دیدار پایانی نیم‌فصل، از شانس خوبی برای قهرمانی نیمه اول لیگ برخوردار خواهد بود. این تیم البته بازی‌های بزرگی در پیش دارد و در هفته‌های باقی‌مانده باید با تراکتور، ذوب‌آهن و سپاهان مسابقه بدهد. تیم‌هایی که به‌مراتب سرسخت‌تر از پیکان هستند و به سادگی در مقابل تیم پروفسور، زانو نخواهند زد. امید سرخپوشان برای نتیجه‌گرفتن در لیگ، جام حذفی و البته فصل جدید لیگ قهرمانان آسیا، هنوز پررنگ به‌نظر می‌رسد. آنها از جنگیدن خسته نمی‌شوند و این مهم‌ترین ویژگی تیمی است که عادت کرده گذشته را پشت سر بگذارد و دائما به جلو نگاه کند.
علیه زاویه‌های بسته
در همینه زمینه :
