یادداشت
وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی... *
هوشنگ صدفی | روزنامه‌نگار
معلمان در کشور جایگاه بی‌بدیلی دارند. بی‌بدیل از این منظر که شغل معلمی به گفته امام راحل، «نقش انبیاست؛ انبیا هم معلم بشر هستند، چرا‌که معلم، امانتداری است که غیر از همه امانت‌ها، انسان، امانت اوست.» بی‌گمان معمار انقلاب اسلامی به این نگره اعتقاد داشت و بر همین مبنا وزرای آموزش و پرورش از جنس معلمان انتخاب می‌شدند تا درباره نیازها و خواسته‌ها همدل آنان باشند. بازنگری معلمان در کسوت وزارت نشان می‌دهد همه رنج معلمی را در زندگی تجربه کرده‌اند؛ از وزیری که برای گذران زندگی، دستفروشی کرد تا معلمی که در دوران دفاع‌مقدس کسوت معلمی را رها کرد تا از وطن دفاع کند. پس در منش و روش معلمان ایران تغییری صورت نگرفته، طبعا آنچه اتفاق افتاده، تغییر نگره دولتمردان به نقش معلمان است وگرنه معلمان دوست دارند با تمامی چالش‌های ناشی از تحریم‌های اقتصادی و بد‌سگالی استعمارگران، نسل آینده را باعزت و کرامت برای فردای ایران اسلامی تربیت کنند. شنیدن سخنان صنفی معلمان، برای دولت یا وزیری که صرفا برای اعتلا و ارتقای جامعه آموزشی انتخاب شده، در شرایط فعلی کار دشواری نیست. متأسفانه برخی دولتمردان اغلب صدای زیردستان را نمی‌شنوند و تازه زمانی صدای آنان را می‌شنوند که صدا از محدوده مرزهای ایران خارج شده باشد.
هرچند سیدمحمد بطحایی، وزیر آموزش و پرورش، در‌معرفی برنامه‌ها به ارتقای جایگاه آموزش و پرورش در جامعه، ارتقای منزلت و تأمین معیشت معلمان، تربیت نیروی انسانی باانگیزه و با شایستگی حرفه‌ای و کیفیت‌آفرینی در آموزش و پرورش تأکید کرده لذا او با خواسته معلمان معترض بیگانه نیست ولی معلوم نیست چرا با آنان گفت‌وگو نمی‌کند. شاید گفت‌وگو با معترضان درجامعه نهادینه نشده است.
خواسته برخی معلمان معترض برای رعایت «اصل ۳۰ قانون اساسی» و نظام آموزش رایگان، توقف خصوصی‌سازی آموزشی، توجه به «گرانی و تورم» و «وضعیت بد معیشتی و صنفی معلمان» آنچنان مضامین چالش‌برانگیزی نیست. به‌نظر نگارنده، معلمانی که با عشق و ایثار در اقصی‌نقاط ایران برای بالندگی آینده‌سازان تلاش می‌کنند، دریافت حقوق پایین‌تر از خط فقر، یک واقعیت دردآور است که به نحوی باید ترمیم شود.
هیچ معلمی دوست ندارد برای تأمین معاش از کسوت معلمی خارج شود. طبعا عاشقان تعلیم و تربیت حاضرند صورت خود را با سیلی سرخ کنند اما به مشاغل دیگری نپردازند. همین روحیه بزرگ‌منشی است که معلمی را در ردیف شغل انبیا قرارداده است. پس تا دیر نشده، به جای برخورد قضایی، پای سخن آنان بنشینیم وگرنه بوسیدن دست معلم، بدون توجه به خواسته صنفی او، اعتباری ندارد!
* به گفته حافظ شیرین سخن: «وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی/ وگرنه هر که تو بینی ستمگری داند».
