خرابی 30ساله، اصلاحات 30روزه

علیرضا مجمع روزنامه‌نگار

2 امتیاز یک بازی لیگ برای پرسپولیس پرید، استقلال در سراشیبی به سپاهان قلعه‌نویی باخت، داوری هنوز مسئله لاینحل فوتبال ماست و بازی‌های دیگر هم بی‌رمق دنبال می‌شود. انگار حتما باید زور بالای سر فوتبال باشد تا خرابی‌ها را درست کنیم. مثل استادیوم آزادی‌ای که بعد از 30سال به زور AFC دارد ایراداتش رفع می‌شود.

دایی از یاد نرفتنی است. دایی آقای گل جهان است. دایی سختکوش است. دایی هر عبارتی که من یادم نیست و شما یادتان است، هست. اما دایی یک چیز هم هست؛ لجباز است. اصرار به بردن به هر شکل ممکن دارد، اشتباهات خودش و تیمش را کمتر قبول می‌کند و در یک کلام روی اعصاب می‌رود خیلی وقت‌ها. نمونه آخرش بازی سایپا و پرسپولیس. بازی که تمام شد برانکو سرش را انداخت پایین و با عصبانیت رفت به سمت رختکن. دایی اما ایستاد و اگر نگرفته بودندش می‌خواست بازیکنان پرسپولیس را یکی‌یکی بزند. این کارهایش از زمانی که کاپیتان تیم ملی بود مسبوق به سابقه است. فرق دایی و بقیه علاوه بر ویژگی‌های بالا یک خصوصیت مهم است؛ لذت دیده شدن. نه اینکه دایی علاقه‌ای به دیده شدن داشته باشد؛ نه، این خصوصیت ذاتی اوست. چند روز قبل یکی از رفقا می‌گفت احمد عابدزاده را دیدم و دعوتش کردم به مصاحبه، گفت بروید با دایی مصاحبه کنید، من همین که اینجا بنشینم و مردم را ببینم کافی است. جاه‌طلبی خوب است اما بیش از اندازه‌اش بدجوری ممکن است کار دست ما بدهد.

استادیوم آزادی را دارید می‌بینید که چطور دارند ایراداتش را رفع می‌کنند؟ گیت‌های ورودی تا جایی که ما فیلم و عکسش را دیده‌ایم دقیقا مثل استادیوم‌های درجه یک اروپایی است. سیستم بلیت‌فروشی دیگر اجازه نمی‌دهد با زیر میزی مثل بازی السد وارد استادیومی بشوی که در مرز انفجار است. باید بارکد بلیت یا کارت ملی را روی بارکدخوان گیت قرار بدهی تا گیت باز شود. با زور و پریدن از روی گیت و اینها هم امکان ندارد بشود وارد شد. این شاید اصلی‌ترین ایراد بازی‌هایی است که شلوغ می‌شود. برای این بازی به‌خصوص هم به‌نظرم اگر از AFC مأمور بیاورند تا زبان ما را نفهمد لطف بزرگی کرده‌اند. دیگر مامور‌ AFC که 50هزار تومان به دردش نمی‌خورد. اگر رفتیم داخل و دیدیم صندلی‌ها شماره‌گذاری شده و هر کسی ملزم است فقط روی صندلی خودش بنشیند و مثل سینما به هیچ وجه کسی اجازه نشستن روی صندلی تماشاگر دیگری را ندارد که دیگر نورعلی‌نور است. خیلی‌ها لیدرهای جایگاه‌های مختلف را بهانه می‌کنند و می‌گویند نمی‌شود این کار را انجام داد. اما شاید با این روش و نظارت قاطعانه پای لیدرهای قلابی هم از جایگاه‌های فوتبال قطع شد. اگر حاصل فینال رفتن پرسپولیس همین یک قلم هم باشد، روز 19آبان می‌شود روز مبارک فوتبال ایران. هنوز داغ بچه‌هایی که زیر دست و پا ماندند و بازی ایران و ژاپن را در استادیوم آزادی به پایان نرساندند، یادمان نرفته است. اگر وجدانی وجود داشته باشد، نمی‌گذاریم این اتفاق دوباره تکرار شود.

علی بیرانوند ما از زمانی که پنالتی کریس را گرفته از این‌رو به آن رو شده است. آخرین شاهکار خلقتش توپی بود که از ژاوی گرفت. عادل گفت؛ چطوری ژاوی حالا، بعد از چطوری کریس، آن یکی گزارشگر پرسپولیسی هم گفت کریس کجایی ببینی کی روت رو کم کرد؟! این کری‌خوانی‌ها اگر برای بیرو قبل از بازی فینال در همان زمین آزادی مانده باشد، احتمالا شب 20آبان قهرمانی را در زمین آزادی جشن می‌گیریم، اگرنه...