صعود تاریخی پرسپولیس به فینال لیگ قهرمانان آسیا، موج بزرگی از شادی را بین بخش زیادی از مردم کشورمان پدید آورد؛ آنقدر عمیق و پررنگ که حتی سرشناس‌ترین هنرمندان و شخصیت‌های کشور هم نتوانستند جلوی ابراز احساسات‌شان را بگیرند و رنگ مورد علاقه خود را عیان کردند. البته که همه اینها زیباست، اما به‌نظر می‌رسد شدت خوشحالی پرسپولیسی‌ها طوری است که آنها پاک یادشان رفته هنوز کار به پایان نرسیده و قرار است فینالی هم در راه باشد؛ فینالی که اتفاقا در فاصله‌ای بسیار کوتاه یعنی روز شنبه هفته آینده برگزار می‌شود. پرسپولیس با هزار جان کندن خودش را به این مرحله رسانده و حالا سخت مایه افسوس خواهد بود اگر آنها فرصت به این خوبی را برای قهرمانی آسیا از دست بدهند. با وجود این تیمی که درست از ثانیه پایان بازی رفت با السد به فکر مسابقه برگشت بود، الان نشانه‌های نادری از توجه به فینال لیگ قهرمانان بروز می‌دهد؛ انگار که کار برای آنها درست در همین نقطه به پایان رسیده و استراتژی «هر چه پیش آید، خوش آید» برای بازی نهایی مدنظر است. امیدواریم اینطور نباشد، اما فعلا رفتار اغراقشده قرمزها همین مسئله را نشان می‌دهد.
شباهت‌های خطرناک
شاید اتفاقاتی که بعد از نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان آسیا برای پرسپولیس رخ داد، تا حدود زیادی شبیه شرایط کرواسی بعد از نیمه‌نهایی جام‌جهانی 2018باشد. کروات‌ها پس از پیروزی بر انگلستان و صعود به بازی نهایی، آنقدر شادی کردند که یادشان رفت اصلا فینالی هم در کار است و باید با فرانسه بازی کنند. آنها بعد از سوت پایان نیمه‌نهایی درست مثل پرسپولیسی‌ها شادی می‌کردند؛ دنبال هم می‌دویدند، اشک شوق می‌ریختند و مجموعه رفتارهای آنها نشان می‌داد در حال برگزاری یک «جشن قهرمانی بدون جام» هستند؛ نگرشی که تأثیرش را در فینال برابر فرانسه نشان داد و با شکست سنگین برای شطرنجی‌پوش‌ها همراه شد. حالا شاید کروات‌ها پشیمان باشند از اینکه برای برداشتن قدم آخر به اندازه کافی مصمم نبودند، اما ندامت سودی ندارد و شاید این فرصت تا سال‌های طولانی نصیب آنها نشود. غیراز شادی‌های مشابه، دیگر شباهت پرسپولیس و کرواسی تجربه اول صعود آنها به فینال است؛ آنچه شاید سقف توقعات برای هر دو تیم محسوب می‌شد. کرواسی سابقه سومی در جام‌جهانی را داشت که از قضا همین آقای برانکو در زمان ثبت این افتخار، مربی تیم بود. پرسپولیس هم پیش از این 5 بار به نیمه‌نهایی آسیا رسیده و 3 بار هم عنوان سومی این رقابت‌ها را به‌دست آورده بود. با این حساب هردو تیم در عطش فینال می‌سوختند و انگار صرف کسب جواز حضور در بازی نهایی هر دوی آنها را راضی کرد. همین الان خیلی از پیشکسوت‌های فوتبال یا ستارگان ورزشی و غیرورزشی تأکید می‌کنند که همین صعود پرسپولیس با دست‌های بسته حکم قهرمانی را دارد که کاملا تصور اشتباهی است. سال‌ها بعد فقط اسم تیم برنده جام در تاریخ ثبت می‌شود. شباهت سوم هم فاصله کم نیمه‌نهایی تا فینال است که ریکاوری ذهنی بازیکنان را سخت می‌کند. فینال جام‌جهانی در فاصله 5 روز بعد از نیمه‌نهایی برگزار شد و این فاصله در لیگ قهرمانان آسیا فقط 11روز است. آیا پرسپولیسی‌ها می‌توانند در این فاصله کوتاه خودشان را جمع‌وجور کنند و از روی ابرها پایین بیایند؟
تفاوت‌های امیدبخش
البته ممکن است در این میان چند وجه تفاوت امیدبخش هم بین فینالیست شدن پرسپولیس در آسیا با فینالیست شدن کرواسی در جام‌جهانی وجود داشته باشد؛ ازجمله اینکه کاپیتان سرخپوشان یک ستاره باتجربه و سیری‌ناپذیر است که حتما سعی خواهد کرد روحیه خودش را به تیم تزریق کند. انتظار می‌رود جلال حسینی مثل روزهای پیش از بازی برگشت با السد، اینجا هم تیم را گرسنه و «به هوش» نگه دارد. تفاوت بعدی هم بی‌تجربه بودن دیگر فینالیست است. اگر فرانسه به‌عنوان رقیب کرواسی در جام‌جهانی قبلا سابقه قهرمانی جهان را داشت و با دست بالا وارد رقابت شد، اینجا کاشیما آنتلرز هم مثل پرسپولیس نخستین فینال آسیایی‌اش را تجربه می‌کند. سومین و مهم‌ترین تفاوت اما رفت و برگشت بودن فینال لیگ قهرمانان آسیاست که باعث می‌شود سرخپوشان در مسابقه برگشت در خانه خودی از رقیب ژاپنی پذیرایی کنند. به این ترتیب اگر پرسپولیس یک نتیجه نزدیک در ژاپن بگیرد، قطعا در تهران با فشار هوادارانش روی ریل رؤیای قهرمانی باز خواهد گشت.
از «کرواسی» عبرت بگیرید
در همینه زمینه :
