عیسی مسیح «کلمه» خداوند شد

دکتر اشرف بروجردی| رئیس سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران:

عیسی مسیح، کلمه خداوند به جهان ملک گام نهاد، از مریم دختر عمران، که پروردگارش از میان تمامی زنان عالم او را برگزید تا بنده‌ای و پیامبری چون عیسی را مریم دوشیزه، مادر باشد. او که قوتش آسمانی بود چون شأنش ملکوتی بود، رکوع و سجودش چنان بود که از خواص شد برای پروردگارش، تا آن اندازه که بهره‌مندی از نعم خاصش را به او عنایت فرماید و ملائک بر حضرتش وحی آوردند، تا آنگاه که ملکی بر وی تجسم یافت و او را به ولادت عیسی بشارت داد. و عیسی با اراده الهی تکوین یافت؛ تکوینی که ورای اسباب و علل مادی بود. این بی‌واسطه‌گری در آفرینش فقط به آفرینش حضرت آدم شباهت داشت که از خاک آفریده شد و نه پدری او را بود و نه مادری.

حال خداوند داستان خلقت را پیش روی بشر می‌گذارد تا «کلمه» الهی و اراده تکوینی او را به یاد آورد. و خداوند برای مریم اینچنین می‌سراید: إِذْ قَالَتِ الْمَلَائِکَةُ یَا مَرْیَمُ إِنَّ‌الله یُبَشِّرُکِ بِکَلِمَةٍ مِّنْهُ اسْمُهُ الْمَسِیحُ عِیسَی ابْنُ مَرْیَمَ وَجِیهًا فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ وَمِنَ الْمُقَرَّبِینَ(آل‌عمران، ٤٥). و این کلمه خداوند بود که عیسی مسیح اندکی پس از تولد با مردم تکلم کرد و با آنها از داشته‌هایشان سخن گفت و به ترسیم جایگاهش در این جهان هستی پرداخت: «انی عبدالله» من بنده خدایم، یعنی ای انسان به یاد داشته باش که تو نشانه خداوندی و اراده الهی در تکوین تو نقش دارد و از سر لطف آنقدر به تو نعمت عطا کرده که قادر به شمارش آن نیستی و سرمنشأ همه این الطاف نعمت درک و فهم و انتخاب است که می‌فرماید: آتَانِیَ الْکِتَابَ وَجَعَلَنِی نَبِیًّا(مریم، ٣٠). به من کتاب داد یعنی درک و فهم حقیقت جهان را داد. و اینکه به پاس نعمت‌هایش باید آنچنان زیست کنم که از نعمت‌های داده شده بهترین بهره را ببرم و کرامت انسان‌ها به‌ویژه «مادر» را حفظ کنم وَبَرًّا بِوَالِدَتِی و به مادرم نیکی و حق کسی را ضایع نکرده به مردم ظلم نکنم وَلَمْ یَجْعَلْنِی جَبَّارًا شَقِیًّا(مریم، ٣٢).

خالقم به من اجازه نمی‌دهد که شقاوت پیشه کنم و به دیگران ظلم و تعدی کنم و اینها همه نشان از انسانی دارد که در پیامبری‌اش همواره بر مهرورزیدن و عشق به یکدیگر تأکید می‌کند و انسان‌ها را برای برخورداری از زندگی بهتر به دوستی با یکدیگر ترغیب می‌‌کند. او تلاش می‌کند که به ما یاد دهد محبت را، مهر ورزیدن را، عشق را، اگرچه برای این یاددهی باید ناهمواری‌هایی را بر خود تحمیل و تحمل کند، اگرچه دیگران باور نداشته باشند که او برای تلاشش تاوان سختی باید بدهد. چون نگاهش آسمانی است و خدای آسمان‌ها و زمین جز نیکی و خیر و خوبی برای بندگانش نمی‌پسندد و او «کلمه» خدا روی زمین و نشان از او دارد. تا به انسان‌ها نشان دهد که برای بهتر زیستن باید نشان از خداوند داشته باشی؛ همو که مظهر رحمت و عطوفت بر بندگان خویش است.