• جمعه 5 دی 1404
  • الْجُمْعَة 6 رجب 1447
  • 2025 Dec 26
جمعه 5 دی 1404
کد مطلب : 269734
لینک کوتاه : newspaper.hamshahrionline.ir/1r433
+
-

رجب ‌ماه دعا و بازسازی انسان و امت اسلام

رجب ‌ماه دعا و بازسازی انسان و امت اسلام

ماه رجب در معارف اسلامی، آغاز یک مسیر تربیتی است؛ مسیری که با دعا، استغفار و بازگشت آگاهانه انسان به خداوند و اتصال به امت اسلامی شکل می‌گیرد. ادعیه مأثور این ماه، انسان را از سطح نیایش فردی عبور می‌دهد و او را وارد فرایند «ساخت درون» و «اصلاح نسبت با جامعه» می‌کند.

۱. دعا و توحید؛ اصلاح نگاه انسان به جهان
توحید مدار بسیاری از دعاهای ‌ماه رجب است؛ مثلا تأکید بر مالکیت مطلق خداوند و نیاز دائمی انسان و علم خداوند به همه زوایای وجودی مخلوقان دیده می‌شود:
«یا مَن یملِک حَوائِجَ السّائِلین و یعلَمُ ما فی ضَمائِرِ الصّامِتین»
توصیف خداوند به اسماء حسنای جود و کرم و فضل و نعمت:
«یا ذا الجودِ و الکرَم، یا ذا الفَضلِ و النِّعَم»
توصیف خداوند به اینکه هر خیری از او انتظار می‌رود: 
«یا من ارجوه لکل خیر»این عبارات، انسان را متوجه می‌سازد که همه نیازها، امیدها و گره‌ها، به اراده الهی بازمی‌شود.
اثر فردی و اجتماعی:
دعا در این سطح، انسان را از پراکندگی فکری نجات می‌دهد و نگاه او را از تکیه افراطی بر قدرت‌ها و امکانات ظاهری به سمت توکل و آرامش درونی سوق می‌دهد. جامعه‌ای که چنین نگاهی در آن تقویت شود، کمتر دچار اضطراب، وابستگی و سلطه‌پذیری خواهد شد.

۲. دعا و استغفار؛ بازسازی درون انسان
یکی از مضامین محوری رجب، استغفار و طلب توبه است؛ انواع و اقسام اذکار دال بر استغفار با تعداد مختلف و در زمان‌های مختلف. 
این استغفار، انسان را به پذیرش مسئولیت خطاهای خویش فرا می‌خواند و او را از توجیه و غفلت بیرون می‌آورد.
اثر فردی و اجتماعی:
استغفار در منطق رجب، صرفا پاک‌کردن گذشته نیست، بلکه مقدمه اصلاح آینده است. فردی که اهل توبه است، در روابط اجتماعی نیز اصلاح‌پذیرتر، منعطف‌تر و اخلاقی‌تر عمل می‌کند. گسترش این فرهنگ، جامعه را از انباشت خطاهای حل‌نشده نجات می‌دهد.

۳. دعا و نگاه جمعی؛ اتصال به امت اسلامی 
در ادعیه ‌ماه رجب، آنجا که سخن از برکت ‌ماه رجب و شعبان و توفیق درک ‌ماه رمضان است، زبان دعا جمعی می‌شود:
«اللّهُمَّ بارِک لَنا فی رَجَبٍ و شَعبان، و بَلِّغنا شَهرَ رَمَضان»
در این دعا، خواسته‌ها به «من» محدود نمی‌شود، بلکه «ما»ی مؤمنان محور قرار می‌گیرد.
اثر فردی و اجتماعی:
این نوع دعا، انسان را از دینداری منزوی خارج می‌کند و به او می‌آموزد که رشد معنوی، پروژه‌ای جمعی است. چنین نگاهی، زمینه‌ساز همبستگی دینی، احساس مسئولیت اجتماعی و تقویت وحدت در جامعه اسلامی است.

 

این خبر را به اشتراک بگذارید