امید و زندگی برای درمان اعتیاد

سلیمان عباسی*

در برنامه فعالیت مراکز ماده16و مراکز نگهداری دیگر، حلقه‌های مفقوده‌‌ای وجود داشته که باعث می‌شد طبق انتظارات مقابله با اعتیاد مانند اهداف برنامه هفتم توسعه و دیگر سیاست‌های مرتبط با اعتیاد پیش نرویم. مثلا دیده می‌شد که همه معتادان جمع‌آوری و براساس دستورات کلی در یک محل نگهداری می‌شدند؛ درحالی‌که هر دسته از آنها با یکدیگر تفاوت دارند. اکنون در مراکز ماده16 معتادان با حکم قاضی به‌مدت 3تا 6‌ماه نگهداری و بعد ترخیص می‌شوند. بعضی از این معتادان دارای شغل هستند که بعد از 6‌ماه همان حرفه را هم از دست می‌دهند. کارفرما به‌دلیل اینکه معتاد ممکن است باعث اعتیاد بقیه کارگر‌ها شود یا مشتریان را فراری دهد، از به کارگیری دوباره او خودداری می‌کند. بعضی محل زندگی دارند اما در این مدت به دلایل خانوادگی مانند اختلاف وراث یا طلاق، دیگر نمی‌توانند به آن خانه برگردند.
در مقابل مراکز امید و زندگی برای «درمان و پس از درمان اعتیاد» ساخته می‌شوند. اگر معتادان را از سطح خیابان به مراکز امید و زندگی ببریم، دسترسی قاچاقچیان و فروشندگان به آنها کمتر می‌شود و می‌توانند مراحل درمان خود را طی کنند.
اگر در همه استان‌ها مراکز امید و زندگی ساخته شود، دیگر نیازی به مراکز ماده16به شکل فعلی نخواهیم داشت. امیدواریم مراکز امید و زندگی به‌دلیل وجود کارگاه‌های کوچک و بزرگ بتوانند در آینده، خودگردان شوند و بخشی از هزینه‌های خود را بر عهده بگیرند.
* مدیرکل درمان ستاد مبارزه با مواد‌مخدر