یاغیان دوست‌داشتنی

ویلیام گلدمن، سناریست و جورج روی‌هیل، کارگردان فیلم« بوچ کسیدی و ساندنس‌کید» متوجه تغییرات مهم جامعه در دهه1960شده بودند و می‌دانستند که تماشاگر دوست دارد برهم‌زنندگان نظم عمومی و خلافکارهایی را که کارشان سرقت است در قالب کاراکترهایی دوست‌داشتنی مشاهده کند. روح زمانه در وسترن محبوب جورج روی‌هیل وجود دارد. عصیان بوچ و ساندنس و برنتابیدن قواعد جامعه، از آنها آدم‌هایی می‌سازد که نظم اجتماعی را به بازی می‌گیرند و حاضر نمی‌شوند با شرایط موجود کنار بیایند. آنها دائما در حال فرار هستند، درحالی‌که می‌دانند با گریز، سرنوشت محتومشان را تنها کمی عقب می‌اندازند. در فصل پایانی، بوچ و ساندنس می‌دانند که ‌ دیگر به آخر‌ خط رسیده اند  ولی باز هم دست از شوخی‌کردن برنمی‌دارند و با دیالوگ‌هایی طنزآمیز به استقبال سرنوشت‌شان می‌روند.
بعد از گذشت نیم‌قرن، همچنان به‌نظر می‌رسد که فیکس‌شدن تصویر روی چهره بوچ و ساندنس، ایده درست و هوشمندانه‌ای بوده است. یاغیان دوست‌داشتنی با این نمای فیکس‌شده برایمان جاودانه می‌شوند؛ درست مثل خود فیلم که از آزمون دشوار زمانه به‌سلامت عبور کرده و همچنان سرپا و تماشایی است. از همان ابتدا، بازی پل نیومن در فیلم قطعی شده و ظاهرا ویلیام گلدمن موقع نوشتن فیلمنامه، شخصیت بوچ را براساس قابلیت‌ها و ویژگی‌های پل نیومن طراحی کرده بود. برای نقش ساندنس، استیو مک‌کویین، جدی‌ترین گزینه بود و تهیه‌کنندگان هم خیلی دوست داشتند 2ستاره محبوب نقش یاغیان دوست‌داشتنی را بازی کنند. درنهایت اما استیو مک‌کویین از بازی در فیلم منصرف شد و رابرت ردفورد تازه‌کار و نه‌چندان مشهور جایش را گرفت. بازی در نقش ساندنس از رابرت ردفورد ستاره ساخت. نام جشنواره فیلم‌های مستقل که ردفورد برگزار می‌کند از کاراکترش در فیلم جورج روی هیل گرفته شده؛ نقشی که سرشت و سرنوشت رابرت ردفورد را عوض کرد. ماجراهای فیلم از این قرار است که 2‌شخصیت «بوچ کسیدی» و «ساندنس کید» به‌دلیل شجاعتی که در سرقت از بانک‌ها و قطارها دارند به شهرت رسیده‌اند. البته 2سرقت آخر آنان به شکست منجر شده بود. بوچ می‌پذیرد سرقتی دوگانه به راه‌آهن یونیون پاسیفیک صورت بگیرد. سرقت اول با موفقیت به انجام می‌رسد، اما در سرقت دوم مقامات راه‌آهن برای دارودسته دامی گسترده‌اند و بلافاصله پس از شروع عملیات، گروهی تعقیب شبانه‌روزی را آغاز می‌کنند. بوچ و ساندنس مدتی نزد نامزد ساندنس پناه می‌گیرند، سپس به نیویورک می‌روند و از آنجا با کشتی راهی بولیوی می‌شوند.