جشن بزرگ یا سیرک جهانی؟

جام‌جهانی در حال تغییر است. آن هیولای باشکوه و بی‌رحمی که هر 4سال یک‌بار‌ بهترین‌های جهان را به نبردی حماسی دعوت می‌کرد، در حال تبدیل‌شدن به یک مهمانی شلوغ و همگانی است. جام‌جهانی۲۰۲۶، با ۴۸‌تیم، دیگر آن قله دست‌نیافتنی سابق نخواهد بود؛ بیشتر شبیه به یک فستیوال است که درهایش به روی همه باز است. اما آیا این لزوما اتفاق خوبی است؟

    رؤیایی که ارزان شد
جذابیت جام‌جهانی، در سختی رسیدن به آن بود. اشک‌های ستاره‌هایی که از صعود بازمی‌ماندند، فریادهای شادی ملت‌هایی که برای اولین‌بار به آن می‌رسیدند و حسرت 4ساله تیم‌های بزرگ؛ اینها همگی بخشی از افسانه جام‌جهانی بود. حالا با ۴۸‌تیم، این افسانه در حال رنگ‌باختن است. صعود برای قدرت‌های سنتی، تبدیل به یک تشریفات شده و برای تیم‌های متوسط یک وظیفه نه‌چندان سخت. آن نبردهای خونین در مراحل انتخابی، جای خود را به صعودهایی بی‌دردسر و قابل‌پیش‌بینی می‌دهد. رؤیای جام‌جهانی، دیگر یک کالای لوکس نیست و در حال تبدیل‌شدن به یک محصول عمومی است.

     ظهور غریبه‌ها
بله، دیدن پرچم کشورهای جدید در جام‌جهانی، اتفاقی زیباست. داستان‌های جدیدی نوشته خواهد شد و ملت‌های بیشتری طعم حضور در این جشن بزرگ را خواهند چشید، اما واقعیت تلخ‌تر از این رؤیاست. افزایش تیم‌ها به‌معنای کاهش کیفیت متوسط مسابقات است. مرحله گروهی، پر از بازی‌های یک‌طرفه و نتایج نجومی خواهد شد. آیا تماشای پیروزی 10بر صفر آلمان مقابل یک تیم گمنام آسیایی یا آفریقایی، واقعا همان هیجان جام‌‌های جهانی قبلی را دارد؟ این تورنمنت، در خطر تبدیل‌شدن به یک سیرک است که در آن، شیرها با گربه‌ها می‌جنگند و نتیجه از قبل مشخص است.

     هیولایی به نام پول و سیاست
بیایید خودمان را گول نزنیم. این تصمیم، نه از سر عشق به فوتبال که از عطش سیری‌ناپذیر فیفا برای پول و قدرت گرفته شده است؛ تیم‌های بیشتر یعنی بازی‌های بیشتر و بازی‌های بیشتر یعنی حق پخش تلویزیونی بیشتر، اسپانسرهای بیشتر و بلیت‌فروشی بیشتر. این یک ماشین پولسازی عظیم است که «جهانی‌شدن فوتبال» را بهانه‌ای برای پر‌کردن جیب‌های خود کرده است. جام‌جهانی۲۰۲۶، یک قمار بزرگ است؛ قماری که در آن «افسانه» فدای «تعداد» شده است. این تورنمنت، بزرگ‌تر، طولانی‌تر و شلوغ‌تر خواهد بود، اما آیا «بهتر» هم خواهد بود؟