لاتاری نه، تباهی

گروه جامعه 

چند روز دیگر تا پایان ثبت‌نام لاتاری باقی نمانده و هزاران نفر برای یک بلیت ظاهرا رویایی صف کشیده‌اند اما آن سوی این رویا، راهی طولانی، پرهزینه و پر از آزمون‌های سخت برای برندگان است. در سال ۱۹۹۰ برنامه
Diversity Visa Lottery  در آمریکا شروع شد. هر سال حدود ۵۵هزار ویزا (که در عمل به ۵۱ تا ۵۲ هزار می‌رسد) بین بیش از ۲۰میلیون متقاضی از سراسر جهان پخش می‌شود. شانس واقعی برنده شدن در کل دنیا حدود ۰٫۶۵درصد است؛ یعنی از هر ۱۵۰نفر فقط یک نفر انتخاب می‌شود. برای برخی کشورها این عدد به نیم درصد هم نمی‌رسد. این یعنی میلیون‌ها نفر هر سال امیدشان را به یک الگوریتم رایانه‌ای می‌سپارند که انسان در آن دخالت ندارد.

بسیاری هنوز لاتاری را «بخت طلایی» می‌دانند؛ همان تصویری که از تبلیغات، فیلم‌ها و داستان‌های موفقیت چند نفر ساخته شده. عکس‌هایی در کنار مجسمه آزادی، ویدئوهای «اولین روز در آمریکا»، پست‌های اینستاگرامی از خانه‌های بزرگ و ماشین‌های نو؛ همه اینها روی هم یک افسانه خیالی توهم‌زا ساخته‌اند؛ افسانه‌ای که می‌گوید کافی است اسم‌تان از قرعه بیرون بیاید، بقیه‌اش خودبه‌خود درست می‌شود. اما وقتی پای واقعیت به میان می‌آید، داستان خیلی فرق می‌کند.
واقعیت اینجاست که از حدود 5‌هزار‌و300‌نفری که در دوره اخیر از ایران در لاتاری برنده شدند تا امروز فقط چیزی حدود 2هزارو800نفرشان موفق به گرفتن ویزا شده‌اند و بقیه در راه مانده‌اند؛ گاهی به‌خاطر هزینه ۳۳۰دلاری سفارت، گاهی نداشتن تمکن مالی، گاهی مشکل زبان یا حتی نقص مدرک. حتی آنهایی که ویزا می‌گیرند، تازه اول خط ایستاده‌اند. پرواز، پیدا کردن جا، خرید ماشین، بازکردن حساب بانکی، گرفتن گواهینامه و پیدا کردن مدرسه برای بچه‌ها که همه این موارد در چند‌ماه اول باید انجام شود و هر کدام هزینه خودش را دارد. به همه اینها اضافه کنید داستان بخشنامه جدید ترامپ را که می‌خواهد اقامت‌های اخیر مهاجران بسیاری از کشورها ازجمله ایرانیان را بازبینی کند و قرار بر لغو آنها دارد.