#چالش_ادغام_ صندوق‌ها

صندوق‌های بازنشستگی قرار بود حق‌بیمه حقوق‌بگیران را سرمایه‌گذاری کنند و از سود آنها، هم مستمری دوران بازنشستگی را پرداخت کنند و هم موجودی خود را افزایش دهند. اکنون تعدادی از این صندوق‌ها بدهکار و ورشکسته شده‌اند و برای پرداخت مستمری‌ها هم به کمک های دولتی وابسته هستند. با توجه به روند پیر شدن جمعیت ایران، چشم‌انداز آینده این صندوق‌ها تیره و تار است. در ایران ۱۸صندوق بازنشستگی وجود دارد که هرکدام تعهدات و نظام حقوقی متفاوتی دارند و بخش عمده آنها – نزدیک به 80درصد - فقط با دریافت پول از بودجه کشور سرپا مانده‌اند. با خروج نسل‌های متولد دهه50 و60 شمسی از بازار کار، مستمری بگیر‌های این صندوق‌ها در سال‌های آینده بیشتر خواهند شد.
علاءالدین ازوجی، سرپرست صندوق بازنشستگی کشوری از مدافعان ترکیب این 18صندوق‌‌ با همدیگر است و می‌گوید: کشورهای آلمان، سوئد، دانمارک و ژاپن هم این کار را انجام داده‌اند. در برخی از این کشور‌ها، 3نوع صندوق بازنشستگی کارگری، کارمندان دولت و نظامی جایگزین صندوق‌های متعدد شده است.
ترکیب کردن صندوق‌ها منتقدانی هم دارد؛ گروهی از بازنشستگان نگران هستند که دارایی اختصاصی هر صندوق‌ در اثر ترکیب با صندوق‌های دیگر از دست برود یا دیگر قابل دستیابی نباشد. مثلا اعضای صندوق بازنشستگی کشور می‌گویند که اگر این صندوق با صندوق کارکنان فولاد که بدهی زیادی دارد، ترکیب شود، دارایی آن صرف پرداخت بدهی‌های فولاد خواهد شد. از طرف دیگر، صندوق بازنشستگی کشوری خود نیز ناترازی زیادی دارد و یکی از بحران‌زده‌ترین سازمان‌های مالی است که با وجود داشتن چندین شرکت زیرمجموعه، قادر به پرداخت حقوق مستمری‌بگیر‌هایش نیست. بیش از 60درصد حقوق‌بگیران این صندوق بازنشستگان آموزش و پرورش هستند. در شرایطی که کشور به سمت سالمندی می‌رود، روش‌هایی برای جلوگیری از افزایش تعداد بازنشستگان درحال اجراست که افزایش سابقه کار از 30سال به 35سال یکی از آنهاست. این افزایش سن، براساس لایحه برنامه هفتم پیشرفت که در سال 1403در مجلس تصویب شده بود اعمال شد. در برنامه هفتم بر اصلاح صندوق‌های بازنشستگی هم تأکید شده است که دولت چهاردهم قصد دارد آنها را با یکدیگر ادغام کند.