مسئله حیثیت

اميرمحمد يعقوب‌پور- روزنامه‌نگار

در یکی از آشناترین مسابقات این سال‌های فوتبال آسیا، امشب ایران و ازبکستان در امارات به مصاف هم خواهند رفت. این بازی، مسابقه فینال تورنمنت چهارجانبه العین است؛ بازی‌هایی که شاید می‌توانست آورده فنی بیشتری برای تیم ملی داشته باشد و به گسترده‌تر شدن دایره رقبای تدارکاتی این تیم منجر شود، اما این اتفاق رخ نداد.

   منتظرت نبودیم!
مسابقه‌ای که هیچ‌کس منتظرش نبود؛ این شاید بهترین تعبیر برای بازی ایران و ازبکستان باشد. در این مدت به‌قدری با تیم‌های متوسط و سطح پایین بازی کرده‌ایم، به‌قدری پول داده‌ایم و هماورد ناشناخته‌ترین کشورهای جهان شده‌ایم که وقتی بحث حضور تیم ملی مصر در تورنمنت چهارجانبه العین پیش آمد، همه استقبال کردند. همه گفتند خب لااقل تیم حریف اسم و رسمی دارد و مدافعان تیم ملی هم قرار است دربرابر محمد صلاح و شرکا محک بخورند. همه این حساب و کتاب‌ها اما به شکل بی‌رحمانه‌ای به هم خورد. رفتار بحث‌برانگیز تیم ملی در رد‌کردن پیشنهاد بازی با مصر در افتتاحیه تورنمنت، خسارتی بزرگ به فوتبال ایران زد. انگیزه کادرفنی از این کار مشخص نیست. در نگاه بدبینانه شاید از مصر ترسیدند و در نگاه خوش‎‌بینانه احتمالا تصور کردند در فینال به این تیم می‌خورند و بازی در آن شرایط ابهت بیشتری پیدا می‌کند. هر چه هست، ازبکستان با نمایشی برتر توانست مصر را در بازی اول ببرد و ضمن تحت‌الشعاع قرار دادن برتری خفیف تیم ملی ایران دربرابر کیپ‌ورد، بار دیگر به همین تیم بخورد. این یک مسابقه تکراری است که کسی را خوشحال نمی‌کند. خاصیت بازی تدارکاتی این است که یک تیم بتواند در برابر سبک‌های متنوع بازی آبدیده شود؛ اینکه شما هر 5ماه یک‌بار با یک رقیب ثابت بازی کنید، چه سودی دارد؟ شرایط در این مورد شبیه بازی‌های بی‌پایان استرالیا و اقیانوسیه شده که در نهایت کانگوروها را وا داشت با فرار از آن قاره، به آسیا پناهنده شوند!

   دفاع از حیثیت
برد و باخت در مسابقات دوستانه مهم نیست و این مسئله طبیعتا شامل نبرد ایران و ازبکستان هم می‌شود. با این حال اتفاقی که در این میان رخ داده، توقف‌ها و ناکامی‌های پیاپی تیم کشورمان دربرابر این حریف است. درحالی‌که ازبکستان زمانی یک رقیب آسان برای ایران به شمار می‌رفت که چپ و راست به ما می‌باخت، حالا شرایط عوض شده و 5بازی است که تیم امیر قلعه‌نویی نمی‌تواند آنها را ببرد. در این مدت ازبکستان بازی به بازی بهتر شده و اعتماد به نفس بیشتری به‌دست آورده. به علاوه آنها امروز از نظر لژیونر داشتن در لیگ‌های معتبر هم شرایط بهتری نسبت به ما دارند. حتی برخی از بهترین بازیکنان لیگ‌های خودمان هم از همین کشور هستند. اضافه کنید به این فهرست، رسیدن تیم ملی نوجوانان ازبکستان به مرحله یک‌هشتم نهایی جام‌جهانی را؛ تورنمنتی که ایران اساسا موفق به حضور در آن نشد. همه اینها نشان از پیشرفت فوتبال ازبکستان دارد. آنها در آخرین بازی ملی دربرابر ایران، فینال جام کافا را هم از قلعه‌نویی بردند و حالا تنها خاصیت رویارویی دوباره با این تیم، همین است که حداقل یک‌بار شکست‌شان بدهیم و از حیثیت فوتبال‌مان دفاع کنیم، هرچند این برد احتمالی هم متأسفانه تأثیر چندانی بر معادلات کلی و روند حرکتی متفاوت 2کشور نخواهد داشت.