ناخدا چای تلخ را سر کشید

فهیمه پناه آذر | روزنامه‌نگار 

درگذشت ناصر تقوایی در ۸۴ سالگی و پس از یک دوره طولانی بیماری و خانه‌نشینی، نام خالق «ناخدا خورشید» را به تیتر یک رسانه‌ها بدل کرد. ستایش و دریغ ترجیع‌بند بیشتر نوشته‌ها و پیام‌هایی است که ساعتی پس از انتشار خبر درگذشت تقوایی به رسانه‌ها راه یافت. 
ناصر تقوایی از چهره‌های مهم و آغازگر موج نوی سینمای ایران بود که کمتر از هم‌نسلانش فیلم ساخت و از آخرین فیلم به‌نتیجه‌رسیده و اکران‌شده‌اش نزدیک به ربع قرن می‌گذشت، در این سال‌ها بیشتر با «ناخدا خورشید» به یاد آورده شده است که احتمالا مهم‌ترین دستاورد او در سینمای ایران و به یقین یکی از بهترین‌های تاریخ سینمای این سرزمین است؛ آبادانی‌ای که از ادبیات به سینما آمد و تعدادی از شاخص‌ترین اقتباس‌های ادبی به نامش ثبت شده. در زمانه تعارف و اغراق، شایسته هر ستایشی بود که از او به عمل می‌آمد‌؛ هنرمندی که فیلم‌هایش درسی است در میزانسن و ذوق و سلیقه و نگاه سینمایی؛ سینماگری که با تنها ۶‌ فیلم بلند سینمایی در کارنامه‌اش، کمیت را با کیفیت تاخت زد و در ۸۴ سالگی آخرین چای تلخش را سر کشید.‌‌



    آرامش در حضور دیگران
یکی از سیاسی‌ترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران با محوریت زندگی آشفته سرهنگی است که نتیجه مدرنیسم تحمیلی دهه 40 را در زندگی شخصی و زیست فرزندانش ملاحظه می‌کند. فیلم به‌دلیل مخالفت ساواک سال‌ها در توقیف ماند.

    ناخدا خورشید 
اقتباسی از «داشتن و نداشتن» ارنست همینگوی که در عین وفاداری به‌شدت بومی است. از بهترین فیلم‌های سینمای پس از انقلاب است با معرفی 2بازیگر 
شاخص: داریوش ارجمند و سعید پورصمیمی.

     ای ایران 
«ای ایران» با وجود بی‌مهری منتقدان در زمان اکران، به‌عنوان فیلمی به کارگردانی ناصر تقوایی مجموعه‌ای از میزانسن‌های جذاب سینمایی،حس طنزی دلپذیر و یکی از متفاوت‌ترین بازی‌های اکبر عبدی را به همراه دارد.

     کاغذ بی‌خط 
این ملودرام خانوادگی در فضای بسته یک آپارتمان، آزمونی است در کارگردانی بدون یک نمای تکراری. زوج شکیبایی و تهرانی پرتنش‌ترین رابطه یک زوج را در ابتدای دهه80 به نمایش می‌گذارند؛ آخرین یادگار به‌جا مانده از ناصر تقوایی برای سینمای ایران.