قطعا شما هم تا حالا ویدئوهایی در فضای مجازی به‌خصوص اینستاگرام از سوی مهاجران ایرانی خارج از کشور دیده‌اید که برداشت مثبت و منفی خود را از مقصدی که به آن مهاجرت کرده‌اند، بیان می‌کنند و صدها کامنت منفی روانه پست آنها می‌شود. مثلا کاربر مهاجرت‌کرده رفته به یکی از شهرهای معروف اروپا، کانادا یا کشورهای همسایه و درباره وضعیت اجاره خانه، دسترسی به پزشک یا پیچیدگی مراحل اداری یا بهداشت فردی شهروندان محل زندگی جدیدش، روایت‌ها و برداشت‌های شخصی و واقعی خود را عنوان می‌کند تا کسانی که در مسیر مهاجرت هستند و برایشان جای سؤال و ابهام است، آگاهانه تصمیم بگیرند. بلافاصله کامنت‌هایی دریافت می‌کند که «خیلی ناراحتی برگرد.»، « اگر بده چرا موندی؟»، «آره، ایران خوبه با این هواش»، «آره دکترای ایرانی خوبن» و....
در آخرین نمونه یک اینفلوئنسر که ساکن ابوظبی است، از پنجره اتاقش مثلا خواست که برج خلیفه را نشان دهد و همان موقع یک کاربر از او پرسیده که «انگار هوای اونجا گردوغبار داره، آره؟» و این اینفلوئنسر هم جواب داده که «آره خیلی روزا اینجا درگیر گردوغبار میشه، متأسفانه.» همین مکالمه به‌ظاهر ساده که نشان داد کشور همسایه هم مثل ایران درگیر هوای آلوده ناشی از گردوغبار است، باعث شد ده‌ها نفر به او حمله کنند که اصلا چرا به این نکته اشاره کردی؟
یا بارها پیش آمده که مهاجران ایرانی از وضعیت بد نظام بهداشتی کانادا و دسترسی سخت و دیرهنگام به پزشک متخصص گلایه و عده‌ای از‌قضا ایرانی آنها را محکوم کرده‌اند که «شما از حکومت ایران پول گرفته‌اید تا علیه فلان کشور بد بگویید!»
اینقدر این پدیده زیاد و همه‌گیر است که واقعا می‌شود آن را موضوع یک پژوهش جامعه‌شناسی قرار داد و درباره آن حتی یک پایان‌نامه دانشگاهی نوشت. اینکه ما را چه شد که حتی یک مهاجر ایرانی نتواند آزادانه تجربیات خود را در اختیار دیگران قرار دهد و بدون ترس و قضاوت درباره آن حرف بزند؟ آنها که موافق مهاجرت هستند، مگر یکی از دغدغه‌هایشان آزاد‌بودن در اظهارنظر و بیان نقدها نیست، پس چرا اظهارنظر دیگری را سرکوب و شماتت می‌کنند؟
حمله به روایت‌ها
در همینه زمینه :
