خانه هایی كه بوی شعر می‌دهند

سیدسروش طباطبایی‌پور | روزنامه‌نگار

شعر و ادبیات، جان می‌دهد به مرده! و روح را بال می‌بخشد و آن را در آسمان خیال به پرواز درمی‌آورد و تو از آن بالا بالاها می‌توانی به زمین کوچک و بی‌مقدار نگاه کنی و انسانیت را بزرگ ببینی و دمی در دریای اندیشه‌های بزرگانی چون حافظ، سعدی، مولوی و فردوسی، آب‌تنی کنی و از فکر و اندیشه خیس‌خیس شوی! در تقویم رسمی کشور، امروز را برای یادآوری این نعمت ناز، روز شعر و ادبیات نامیده‌اند؛ روزی که شهریار جان، شاعر علی ‌ای همای رحمت درگذشت. او شاعری تبریزی بود که آمدی جانم به قربانت را سرود و جوانی‌اش را شمع ره کرد تا زندگی را بیابد، اما دریافت زندگی، همان نیروی نشاط و جوانی بوده که آن را در طول زمان گم کرده است. او در حیدربابایه سلام، خاطرات کودکی، آداب و رسوم و زشتی‌ها و زیبایی‌های جهان پیرامونش را گفت و نقشی مؤثر در سرزمین شاعرانگی‌های ادبیات معاصر ایران داشت. البته به قول شهریار که گفته: «چه اصراری که اسرارم بدانی / اگر سر است، پرسیدن ندارد / مرا بگذار و شعرم خوان که شاعر / شنیدن دارد و دیدن ندارد» باید در این روز عزیز، آثار بزرگان ادب فارسی را ورق زد، اما در اینجا، سری به خانه‌موزه‌های اهل ادبیات می‌زنیم که این روزها امکان بازدید از آنها برای ما فراهم است و می‌توان با حضور در آنها، دمی هم‌نفس با اهالی ادب این سرزمین شد.