یکشنبه در مادرید اتفاقی افتاد که بسیاری آن را «حماسه مردمی» نامیدند؛ جایی که بیش از 100هزار اسپانیایی یک‌صدا فریاد زدند: «غزه تنها نیست.»
تصور کنید جمعیتی به اندازه یک ورزشگاه آزادی پر از تماشاگر، نه برای فوتبال یا جشن، بلکه برای اعتراض، درست مقابل کاخ سلطنتی اسپانیا گردهم بیایند. گستردگی این اعتراض‌ها به قدری بود که حتی حضور ۲۳۰۰ پلیس هم نتوانست مانع مردم شود. نتیجه چه شد؟
مرحله پایانی مسابقات بزرگ دوچرخه‌سواری ووئلتای اسپانیا به‌طور کامل لغو شد. دلیل این اعتراض ساده و روشن بود: حضور ورزشکاران اسرائیلی. معترضان می‌گفتند نمی‌توان زمانی که جنگ و کشتار در غزه ادامه دارد، با برگزاری یک نمایش ورزشی واقعیت را پنهان کرد.
وب‌سایت Spanish Revolution گزارش داده مردم از نرده‌ها عبور و خیابان‌ها را پر کردند و درست در مسیر مسابقه ایستادند. صدای این جمعیت به پیامی جهانی تبدیل شد؛ اینکه ورزش نباید به ابزاری برای لاپوشانی سیاست و جنگ بدل شود.
نیاز ارتش اسرائیل به ارتش درمانگران
این روزها در اراضی اشغالی، صحنه جنگ فقط سنگر و مرز نیست؛ بخشی از ماجرا به تخت‌های بیمارستان و سالن‌های توانبخشی کشیده شده است. وزارت امنیت رژیم هشدار داده که ارتش با سیل زخمی‌هایی دست و پنجه نرم می‌کند که درمانگر کافی برای رسیدگی به آنها ندارد. آمار هم شوخی نیست؛ در 2سال گذشته حدود ۲۰هزار سرباز زخمی پذیرش شده‌اند که ۷۰درصدشان دچار معلولیت‌های ناشی از جنگ هستند. گفته شده حالا نزدیک به ۱۵هزار معلول جنگی روی دست بنیامین نتانیاهو مانده و بخش توانبخشی با وضعیتی روبه‌روست که کارشناسان آن را غیرمنطقی می‌دانند. چرا؟ چون به‌طور متوسط یک درمانگر باید بار رسیدگی به ۷۵۰مجروح را به دوش بکشد. به زبان ساده، ارتشی که 2سال پیش از پیروزی سریع در جنگ غزه می‌گفت، حالا بیشتر از همیشه نیازمند ارتشی دیگر است: ارتش درمانگران.
اسپانیایی‌ها از خجالت اسرائیل درآمدند
در همینه زمینه :
